Legitymacja procesowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Legitymacja procesowa – oznacza wynikające z przepisów prawa materialnego bądź prawa procesowego uprawnienie do uczestniczenia w konkretnym postępowaniu cywilnym w charakterze powoda (legitymacja czynna) lub pozwanego (legitymacja bierna) lub dokonania określonej czynności procesowej.

Brak legitymacji biernej nie stanowi przesłanki do odrzucenia pozwu, lecz do oddalenia powództwa[1]. Legitymacja procesowa należy do przesłanek materialnych, przez które należy rozumieć okoliczności stanowiące w świetle norm prawa materialnego warunki poszukiwania ochrony prawnej na drodze sądowej. Legitymacja procesowa jest przesłanką merytoryczną, o której istnieniu przesądzają przepisy prawa materialnego, mające zastosowanie w konkretnym stanie faktycznym, nie zaś przepisy procesowe, jej brak nie prowadzi do odrzucenia pozwu, lecz do oddalenia powództwa[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wyrok Sądu Najwyższego z 6 kwietnia 2004 r., sygn. akt I CK 628/03.
  2. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 23.11.2016 r., I ACa 1908/15.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jędrejek Grzegorz, Pojęcie i rodzaje legitymacji procesowej, [w:] Legitymacja procesowa w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2019, Warszawa 2019.