Przejdź do zawartości

Lorne Main

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lorne Main
Państwo

 Kanada

Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1930
Vancouver

Data śmierci

14 października 2019

Gra

praworęczna

Gra pojedyncza
Roland Garros

3R (1954)

Wimbledon

3R (1954)

US Open

3R (1951, 1953, 1954)

Gra podwójna
Wimbledon

QF (1951)

Lorne Garnet Main (ur. 9 lipca 1930 w Vancouver, zm. 14 października 2019[1]) – kanadyjski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, czołowy zawodnik świata w starszych kategoriach wiekowych.

Main, zawodnik praworęczny, wyróżniał się na korcie oburęcznym uchwytem przy obu podstawowych uderzeniach – z forhendu i bekhendu. Jako uczestnik rozgrywek międzynarodowych w Ameryce Północnej i Europie stał się prekursorem oburęcznej gry, który to styl w latach 90. XX wieku wyniósł na szczyt rankingu światowego Monicę Seles. Przyjęcie takiego sposobu gry Main tłumaczył nawykami nabytymi w baseballu[2].

Sukcesy na korcie odnosił od 9. roku życia. W 1944 zdobył cztery tytuły mistrzowskie w USA i Kanadzie w kategorii do 15 lat, a w wieku 16 lat został pierwszą rakietą juniorską w Kanadzie i pozostawał liderem przez kolejne trzy lata, wygrywając także turnieje w kategorii do lat 18, m.in. mistrzostwo Kolumbii Brytyjskiej i całej Kanady. W latach 1949–1951 korzystał ze stypendium sportowego na University of California w Berkeley, gdzie doszedł do pozycji lidera reprezentacji uczelnianej w grze pojedynczej i podwójnej. W 1949 został mistrzem miasta Vancouver, w tym samym roku był finalistą międzynarodowych mistrzostw Kanady; przegrał w finale z Henri Rochonem. W 1950 sięgnął po mistrzostwo Kolumbii Brytyjskiej na nawierzchni ziemnej i trawiastej oraz mistrzostwo Kanady Zachodniej na trawie. W 1951 został międzynarodowym mistrzem Kanady w deblu w parze z rodakiem Brendanem Mackenem, trzy lata później powtórzył sukces w parze z Chilijczykiem Ayalą. Z innych sukcesów Maina na kortach krajowych wymienić można mistrzostwo Quebecu w hali (1951) i na kortach otwartych (1953, 1954) oraz mistrzostwo Ontario w grze pojedynczej (1951–1954).

W 1954 Main wygrał prestiżowy turniej w Monte Carlo, co uchodzi za jego największy sukces w karierze[2]. Uczestniczył kilkakrotnie w turniejach Wielkiego Szlema, w 1951, 1953 i 1954 dochodząc do III rundy mistrzostw USA, a w 1954 także do III rundy mistrzostw Francji i Wimbledonu. W 1951 w parze z Mackenem był ćwierćfinalistą Wimbledonu w deblu, Kanadyjczycy ulegli wówczas wiceliderom rozstawienia Savittowi i Mulloyowi[3]. Sezon 1954 był najbardziej udany w karierze Maina, który poza sukcesem w Monte Carlo wygrał w grze pojedynczej w St. Petersburgu (Floryda) i w Belgii, a w deblu triumfował w Orlando i w Irlandii (w parze z Amerykaninem Gilem Sheą, z którym w tym samym roku przegrał w III rundzie Wimbledonu w pięciu setach) oraz na Jamajce (w parze z Amerykaninem H. Burrowsem). W III rundzie mistrzostw USA 1954, w których rozstawiony był z numerem 18, uległ czołowej rakiecie świata Amerykaninowi Trabertowi.

W latach 1949–1958 klasyfikowany był w czołowej piątce rankingu kanadyjskiego, w 1951 awansował na pierwsze miejsce, w 1952 był wiceliderem, w latach 1953–1954 ponownie pozostawał na czele. W latach 1949–1955 Main reprezentował Kanadę w Pucharze Davisa. W tym czasie Kanada regularnie dochodziła do finałów lub półfinałów strefy amerykańskiej, pokonując reprezentacje Meksyku, Chile i Kuby (w 1954 Kanadyjczycy ulegli jednak Meksykanom), ale pozostając bez szans z silnymi Australijczykami (sic) i Amerykanami. Bilans Maina w zespole narodowym to 10 zwycięstw i 11 porażek w grze pojedynczej oraz 4 wygrane i 3 porażki w deblu. Ulegał zarówno mocnym Australijczykom z ekipy Hopmana: Sidwellowi, McGregorowi, Sedgmanowi i Hartwigowi, jak i Amerykanom: Trabertowi, Patty'emu, Seixasowi (dwukrotnie), Flamowi. W 1954 pokonał w pięciu setach Chilijczyka Ayalę. W latach 1958–1961 kierował reprezentacją jako niegrający kapitan.

Lorne Main z powodzeniem kontynuował starty w zawodach tenisowych weteranów. Był liderem rankingu światowego Międzynarodowej Federacji Tenisowej ITF w kategoriach od 55 do 80 lat, wygrywał mistrzostwa świata seniorów 12-krotnie w grze pojedynczej i 13-krotnie w grze podwójnej (z czego 12 razy z Kenem Sinclairem).

W 1975 został wpisany do Hall of Fame sportu Kolumbii Brytyjskiej, a w 1991 – do Canadian Tennis Hall of Fame.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stephanie Myles: RIP Lorne Main, tennis legend. tennis.life, 2019-10-15. [dostęp 2019-11-03]. (ang.).
  2. a b Collins, Hollander, Bud Collins' Tennis Encyclopedia, 1997, s. 532.
  3. archiwum wyników Wimbledonu (dostęp: 20 kwietnia 2014).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]