Los Angeles Crusade (1949)

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Billy Graham w 1954

Los Angeles Crusade (1949) – pierwsza wielka kampania ewangelizacyjna Billy’ego Grahama, przeprowadzona w Los Angeles w 1949. Kampania została nagłośniona przez ogólnokrajową prasę, informowały o niej m.in. czasopisma należące do Hearsta. Trwała osiem tygodni – od 25 września do 20 listopada – i przybyło na nią około 350 tysięcy ludzi. Podczas tej kampanii nawróciło się kilka publicznych osób, wśród nich Louis Zamperini oraz Stuart Hamblen. Krucjata dała początek nowej kulturze religijnej w Stanach Zjednoczonych. Po jej zakończeniu Graham stał się osobą znaną w Stanach Zjednoczonych.

Przygotowania[edytuj | edytuj kod]

W 1943 roku grupa chrześcijańskich biznesmenów utworzyła w Los Angeles organizację „Christ for Greater Los Angeles”. Organizacja ta zajmowała się przygotowywaniem zgromadzeń ewangelizacyjnych, na które zapraszano znanych ewangelistów. W końcu 1948 roku rozpoczęły się negocjacje z Grahamem. Wstępny budżet ustalono na 30 tysięcy dolarów, a w przedsięwzięciu uczestniczyło około 300 kościołów[1].

Ewangelizacja przewidywana była początkowo na trzy tygodnie, miała trwać od 25 września do 17 października. Spotkania odbywać się miały codziennie o godzinie 19:30, a w niedzielę o 15:00 i 20:45[2]. Jednak ze względu na zainteresowanie, na tłum ludzi stojący także poza namiotem, trwała osiem tygodni[3].

Na czas trwania krucjaty zorganizowano ponad 1000 grup modlitewnych w Los Angeles oraz okolicach, które modliły się o sukces krucjaty[4].

Pod koniec sierpnia, na krótko przed rozpoczęciem krucjaty, Chuck Charles Templeton, jeden z przyjaciół i współpracowników Grahama, stał się agnostykiem i porzucił wiarę. Decyzja została podjęta na konferencji w Forest Home. Templeton, który był dotąd zaangażowany w dziele ewangelizowania Ameryki, oświadczył, że Biblia nie jest Słowem Bożym[5][6].

Przebieg krucjaty[edytuj | edytuj kod]

Sensacją było nawrócenie Stuarta Hamblena

Na cele krucjaty przygotowano namiot cyrkowy mieszczący 6 tysięcy osób. Wkrótce powiększono go do 9 tysięcy[7], jednak w dalszym ciągu był zbyt mały i wielu ludzi stało na zewnątrz[7]. Zazwyczaj było to około 6 tysięcy osób[8]. Jeżeli liczba stojących poza namiotem wzrastała do 10 tysięcy – policja odsyłała tysiące ludzi do domów[9].

Graham po raz pierwszy głosił przez mikrofon przymocowany do klapy swojej marynarki. Dało mu to większą swobodę ruchu, mógł chodzić po platformie, wspinać się na palcach stóp, pokazał też, jaki potrafi zrobić użytek z rąk – wznosił palec ku niebu, ściskał pięści, gestykulował rękoma[10]. W swoich kazaniach cytował Pismo Święte oraz opowiadał o swoich podróżach do powojennej Europy. Ostrzegał przed nowym zagrożeniem dla świata: „Teraz Rosja ma bombę atomową, świat ma wyścig zbrojeń i jest na drodze do zagłady”[11]. Uznał, że przebudzenie jest najlepszym zabezpieczeniem przed zagrożeniem komunizmu[a].

Odbyły się 72 spotkania w namiocie[1], Graham wygłosił 65 kazań[12]. Największe spotkanie miało miejsce 7 listopada, kiedy przybyło 15 tysięcy ludzi[1]. 20 listopada oficjalnie zakończono krucjatę. Graham mówił: „Nie wierzę, by jakikolwiek człowiek był w stanie rozwiązać swoje problemy bez Jezusa Chrystusa”.

Lokalne media zainteresowały się ewangelizacją, gdy nawrócił się Stuart Hamblen, „śpiewający kowboj” i kompozytor, znany z programów radiowych i cieszący się wielką popularnością na zachodnim wybrzeżu piosenkarz[b]. 30 listopada Life of Faith ocenił, że ta konwersja jest największą sensacją kampanii[13][c]. Według Billy’ego Grahama nawrócenie dokonało się 16 października i był to główny powód przedłużenia krucjaty o cały miesiąc[14].

Louis Zamperini i jego B-24D

31 października nawrócił się były olimpijczyk z 1936 roku, Louis Zamperini, bohater późniejszego bestselleru Unbroken, który z powodu stresów wywołanych wspomnieniami z niewoli japońskiej wpadł w alkoholizm. Z nałogu został uwolniony podczas krucjaty Grahama[11][15][16].

Nawrócił się także Harvey Fritz, aktor telewizyjny, który grał pułkownika Zacka w filmie Out Wickenburg Way[17][18], a także Jim Vaus, przedstawiciel świata przestępczego, przyjaciel Mickeya Cohena, gangstera[9][19][20][d].

Krucjata stała się największą tego typu kampanią ewangelizacyjną w historii Kalifornii[21]. Przybyło na nią w sumie około 350 tysięcy ludzi[22]. Według innych szacunków przybyło na nią 400 tysięcy ludzi[21][23]. 4178 uczestników podpisało decision cards, 2703 z nich podjęło taką decyzję po raz pierwszy w życiu. Dystrybucją decision cards zajęła się organizacja „Christ for Greater Los Angeles”, odsyłając karty do pastorów wybranych przez konwertytów kościołów[21]. Graham życzył, by każdy z nich przystąpił do kościoła wedle swego wyboru[24]. 82% nawróconych nie należało przedtem do żadnego kościoła[1].

Krucjata pokazała, że czasy masowych ewangelizacji się nie skończyły, jeżeli tylko spełnione zostaną odpowiednie warunki, jeśli teatr, futbol, telewizja, radio i inne atrakcje nie przeszkodzą w zorganizowaniu wielkich zgromadzeń ewangelizacyjnych[8]. Nikt jednak wtedy nie przypuszczał, że gdy Graham przybędzie do Los Angeles po raz drugi, w 1963 roku, będzie przemawiał do 134 254 osób zgromadzonych w Los Angeles Coliseum i 20 tysięcy na zewnątrz[25].

Przyczyny sukcesu[edytuj | edytuj kod]

William Hearst polecił swoim dziennikarzom pisać o Grahamie

Była to największa kampania ewangelizacyjna od czasów krucjaty Billy’ego Sundaya w Nowym Jorku (1917)[25]. Prasa oceniła, że Graham jest jego następcą[11][26]. W wyniku tej kampanii ewangelizacyjnej Graham stał się ikoną narodową i był odtąd rozpoznawany w całej Ameryce[27]. Żaden ewangelista w historii Stanów Zjednoczonych nie odniósł nigdy takiego sukcesu. Bezpośrednim sprawcą sukcesu był magnat prasowy William Randolph Hearst, który dał swoim dziennikarzom krótkie polecenie: puff Graham (wesprzeć Grahama)[28][e]. W efekcie tego ewangelizacja była opisywana w dziennikach należących do Hearsta[29][30]. Przypuszcza się, że Hearst cenił Grahama ze względu na jego patriotyzm i dostrzegał w nim szansę na powstrzymanie komunistycznego zagrożenia[29][31][f].

Zwraca się też uwagę na czynniki społeczne i zmiany dokonujące się w społeczeństwie amerykańskim po zakończeniu II wojny światowej. Naród amerykański po zakończeniu wojny i u progu zimnej wojny poszukiwał nowej tożsamości narodowej. W trakcie tych poszukiwań dokonała się redefinicja związku narodu z religią. Graham dał wytyczne dla tego procesu. Krucjaty Grahama wytworzyły nowy rodzaj religijnej kultury[32]. Zmieniły też amerykańskich chrześcijan z apolitycznych na aktywnie angażujących się w politykę[33].

Reakcje prasy[edytuj | edytuj kod]

Przez pierwsze trzy tygodnie prasa niemal wcale nie interesowała się krucjatą. Około 24 października należące do Hearsta Los Angeles Examiner oraz Los Angeles Herald Express na pierwszych stronach zamieściły informacje o krucjacie[1]. 4 listopada wzrosło wsparcie ze strony pism Hearsta[1]. Chicago Tribune, The New York Times oraz pisma z Detroit i San Francisco nagłośniły ewangelizację, w efekcie czego stała się znana w całym kraju[34].

Kampanią ewangelizacyjną w Los Angeles zainteresowały się również pisma spoza koncernu Hearsta. Wielkie pisma wysłały swoich dziennikarzy i w efekcie artykuły o krucjacie ukazały się w prasie należącej do Henry’ego Luce'a: TIME (14 listopad) oraz LIFE (16 i 21 listopad). Ponadto Newsweek, Quick oraz inne także zainteresowały się wydarzeniem[12][35][g]. 14 listopada TIME zamieścił artykuł przedstawiający postać Grahama[36]. Zacytowano wypowiedź Grahama: „Stoimy u progu wielkiego narodowego przebudzenia”[37]. 21 listopada tygodnik LIFE poinformował, że pojawił się nowy ewangelista. Oceniono, że Graham przeprowadził największe spotkanie przebudzeniowe od śmierci Aimee Semple McPherson (1890–1944), kanadyjsko-amerykańskiej ewangelistki. Wyrażono przypuszczenie, że Graham prawdopodobnie zapoczątkuje światowe przebudzenie. Poinformowano też o nawróceniu gangstera Micky’ego Cohena oraz olimpijczyka Zamperiniego[38].

„United Evangelical Action” ocenił, że jest to największa i najbardziej efektowna krucjata w historii Los Angeles[39]. „The Christian Fundamentalist” wyraził przypuszczenie, że Graham zapoczątkował nową erę ewangelizmu i nowe przebudzenie[40]. Oswald J. Smith ocenił, że jest to początek nowego wielkiego przebudzenia[41].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W 1949 roku Rosjanie zbudowali bombę atomową i pozbawili Amerykanów nuklearnego bezpieczeństwa, ponadto zwycięstwo rewolucji komunistycznej w Chinach stało się źródłem obaw przed poszerzaniem komunistycznego imperium. (John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 92. (ang.).)
  2. ↑ Według świadectwa Hamblena Graham miał powiedzieć w kazaniu: „There is a person here tonight who is a phoney”. Hamblen, gdy to usłyszał wybiegł oburzony z namiotu, wszedł do jednego baru z zamiarem upicia się, następnie do drugiego, ale nigdzie nie był w stanie tego zrobić, pomimo iż robił to tam w przeszłości. Nie mógł zaznać spokoju. O 2.00 po północy zbudził żonę, by się o niego modliła. (Pollock, Billy Graham, s. 86-87.)
  3. ↑ Po tej krucjacie Hamblen skomponował utwór „It is No Secret What God Can Do”, który był wykonywany przez Jo Elizabeth Stafford i Billa Kenny’ego w 1951, i wszedł na listy przebojów. Utwór został również wykonany przez Elvisa Presleya w 1957 i znalazł się w jego albumie – Elvis’ Christmas Album. (Stuart Hamblen rockabilly.nl). Utwór ten był później wykonywany na krucjatach Billy’ego Grahama przez takich odtwórców jak Johnny Cash i Beverly Shea.
  4. ↑ Historia tego nawrócenia została opisana w magazynach: Time, Life oraz Reader’s Digest, ponadto została przedstawiona w filmie Wiretapper (1955). W 2007 Will Vaus, syn Jima, opublikował książkę My Father Was a Gangster. (My Father Was a Gangster: The Jim Vaus Story)
  5. ↑ William Martin, biograf Grahama, twierdzi, że Hearst już w 1946 roku dał polecenie „puff YFC” (Youth for Christ), Graham należał do YFC. (John Dart. Billy Graham Recalls Help From Hearst. „Los Angeles Times”, June 07 1997. 
  6. ↑ „In 1949, for example, William Randolph Hearst, head of one large publishing empire, and Henry Luce, chief of another, Time, Inc., were both worried about communism and the growth of liberalism in the United States.” „Billy Graham, an obscure evangelist holding poorly attended tent meetings in Los Angeles. (…) Hearst and Luce interviewed the obscure preacher and decided he was worthy of their support. Billy Graham became an almost instantaneous national and, later, international figure preaching anticommunism. In late 1949, Hearst sent a telegram to all Hearst editors: «Puff Graham». The editors did – in Hearst newspapers, magazines, movies, and newsreels. Within two months Graham was preaching to crowds of 350,000.” (Ben Bagdikian, The Media Monopoly, Boston, Mass USA: Beacon Press, 2000 6th ed., s. 39 nn.)
  7. ↑ Graham w swej autobiografii napisał: „Kiedy przybyłem do namiotu na kolejne spotkanie, byłem zaszokowany. Po raz pierwszy zaroiło się tam od reporterów i fotoreporterów. Do tej pory media prawie nie zauważyły naszych spotkań, a w gazetach było o nich bardzo niewiele. Zapytałem jednego z dziennikarzy, co się tutaj dzieje. «Właśnie otrzymałeś pocałunek od Williama Randolpha Hearsta» – odpowiedział.” (Billy Graham, Taki, jaki jestem, s. 186.)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Into the Big Tent: Billy Graham and the 1949 Los Angeles Campaign. [w:] Billy Graham Center [on-line]. Wheaton College, 2009. [dostęp 2012-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-27)].
  2. ↑ Billy Graham Greater Los Angeles Campaign. Washington at Hill: Christ for Greater Los Angeles, 1949.
  3. ↑ David Aikman: Billy Graham: His Life and Influence. Thomas Nelson Inc, 2007, s. 66. ISBN 978-08499-1702-8.
  4. ↑ Stanley High: Billy Graham The Personal Story Of The Man His Message And His Mission. New York: McGraw-Hill Book Company, 1956, s. 148.
  5. ↑ John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 77–80. (ang.).
  6. ↑ David Aikman: Billy Graham: His Life and Influence. Thomas Nelson Inc, 2007, s. 63.
  7. ↑ a b Stanley High: Billy Graham The Personal Story Of The Man His Message And His Mission. New York: McGraw-Hill Book Company, 1956, s. 43.
  8. ↑ a b Donald R. Robertson. Great Evangelistic Campaign in Los Angeles. „The Life of Faith”, December 21, 1949. [dostęp 2012-01-08]. 
  9. ↑ a b Cutler B. Whitwell. The Great Awakening in Los Angeles. „The Sunday School Times”. (3) 1127, December 17, 1949. [dostęp 2012-01-06]. 
  10. ↑ W. Terry Whalin: Billy Graham: America’s Greatest Evangelist. Bloomington: Bethany House Publishers, 2002, s. 68. ISBN 1-55661-879-4.
  11. ↑ a b c Cecilia Rasmussen. Billy Graham's star was born at his 1949 revival in Los Angeles. „Los Angeles Times”, September 02, 2007. [dostęp 2012-01-05]. 
  12. ↑ a b David Aikman: Billy Graham: His Life and Influence. Thomas Nelson Inc, 2007, s. 67. ISBN 978-08499-1702-8.
  13. ↑ Dr. Edwin Orr writes by air mail.... „Life of Faith”, November 30, 1949. [dostęp 2012-01-06]. 
  14. ↑ Przełom. W: Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 184-185. ISBN 978-83-927002-5-8.
  15. ↑ Janet Chismar, Louis Zamperini's Story of Survival and Redemption BGEA
  16. ↑ John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 93. (ang.).
  17. ↑ Revivals stirs ‘Colonel Zack’. „Los Angeles Examiner”, November 4, 1949. [dostęp 2012-01-15]. 
  18. ↑ Mel Larson: TASTING REVIVAL – at Los Angeles. W: Praca zbior.: Revival In Our Time: The Story of the Billy Graham Evangelistic Campaigns including Six of his Sermons. Van Kampen Press, 1950, s. 16. [dostęp 2011-01-06].
  19. ↑ Mel Larson: TASTING REVIVAL – at Los Angeles. W: Praca zbior.: Revival In Our Time: The Story of the Billy Graham Evangelistic Campaigns including Six of his Sermons. Van Kampen Press, 1950, s. 17. [dostęp 2013-03-03].
  20. ↑ Will Vaus. The original wiretapper. „Los Angeles Times”, April 01, 2008. 
  21. ↑ a b c J. Edwin Orr: Preparing for Revival – at Los Angeles. W: Praca zbior.: Revival In Our Time: The Story of the Billy Graham Evangelistic Campaigns including Six of his Sermons. Van Kampen Press, 1950, s. 38. [dostęp 2011-01-10].
  22. ↑ Stanley High: Billy Graham The Personal Story Of The Man His Message And His Mission. New York: McGraw-Hill Book Company, 1956, s. 133.
  23. ↑ ‘Unhappiest People’ Found in Hollywood. „The Minneapolis Star”, s. 19, November 23, 1949. [dostęp 2012-01-15]. 
  24. ↑ Tent Revival Ends After Eight Weeks. „Los Angeles Times”, s. 20, November 21, 1949. [dostęp 2012-01-15]. 
  25. ↑ a b John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 95. (ang.).
  26. ↑ Jason W. Stevens: God-fearing and free: a spiritual history of America’s Cold War. Harvard University Press, 2010, s. 174.
  27. ↑ Harold Bloom. Billy Graham: The Preacher. „Time”, June 14, 1999. The 2010 TIME 100. [dostęp 2011-11-09]. 
  28. ↑ John Dart. Billy Graham Recalls Help From Hearst. „Los Angeles Times”, June 07, 1997. [dostęp 2011-11-07]. 
  29. ↑ a b Randall E. King. When worlds collide: politics, religion, and media at the 1970 East Tennessee Billy Graham Crusade. (appearance by President Richard M. Nixon). „Journal of Church and State”, March 22, 1997. [dostęp 2011-10-18]. 
  30. ↑ Cecilia Rasmussen. Billy Graham's star was born at his 1949 revival in Los Angeles. „Los Angeles Times”, September 02, 2007. [dostęp 2011-11-07]. 
  31. ↑ Cecil Bothwell: The Prince of War: Billy Graham’s Crusade for a Wholly Christian Empire. Asheviile, N.C.: Brave Ulysses Books, 2007, s. 25. ISBN 978-0-6151-6272-0.
  32. ↑ Uta Andrea Balbier. ’Billy Graham’s Crusades In the 1950s: Neo-Evangelicalism Between Civil Religion, Media, and Consumerism. „Bulletin of the GHI”. 44, s. 71, Spring 2009. German Historical Institute. [dostęp 2012-01-05]. 
  33. ↑ Uta Andrea Balbier. ’Billy Graham’s Crusades In the 1950s: Neo-Evangelicalism Between Civil Religion, Media, and Consumerism. „Bulletin of the GHI”. 44, s. 79–80, Spring 2009. German Historical Institute. 
  34. ↑ Uta Andrea Balbier. ’Billy Graham’s Crusades In the 1950s: Neo-Evangelicalism Between Civil Religion, Media, and Consumerism. „Bulletin of the GHI”. 44, Spring 2009. German Historical Institute. [dostęp 2012-01-05]. 
  35. ↑ Mel Larson: TASTING REVIVAL – at Los Angeles. W: Praca zbior.: Revival In Our Time: The Story of the Billy Graham Evangelistic Campaigns including Six of his Sermons. s. 12.
  36. ↑ W. Terry Whalin: Billy Graham: America’s Greatest Evangelist. Bloomington: Bethany House Publishers, 2002, s. 67-68. ISBN 1-55661-879-4.
  37. ↑ Religion: Sickle for the Harvest. „Time Magazine”, Monday, Nov. 14, 1949. [dostęp 2012-01-15]. 
  38. ↑ Billy Graham holds a Revival In Los Angeles and converts 6,000 of his 300,000 listeners. „LIFE”, s. 97–98, 100, 21 Lis 1949. [dostęp 2012-01-09]. 
  39. ↑ Thousands are Won to Christ in Los Angeles. „United Evangelical Action”, November 15, 1949. [dostęp 2011-01-06]. 
  40. ↑ Billy Graham in Los Angeles. „The Christian Fundamentalist”, December 1949. [dostęp 2012-01-06]. 
  41. ↑ Mel Larson: Tasting Revival – at Los Angeles. W: Praca zbior.: Revival In Our Time: The Story of the Billy Graham Evangelistic Campaigns including Six of his Sermons. Van Kampen Press, 1950, s. 26. [dostęp 2011-01-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Opracowania
Artykuły z prasy
Inne

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Los_Angeles_Crusade_(1949)&oldid=71943036”