Lucjan Dąbrowski
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1924 |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
dziennikarz, urzędnik |
Lucjan Dąbrowski (ur. 1890[1][2][3] w Łodzi[2], zm. 29 grudnia[4] 1924[4][1] w Warszawie[1]) – polski dziennikarz, publicysta, urzędnik państwowy, współzałożyciel i pierwszy prezes Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich, redaktor naczelny „Kuriera Łódzkiego” i „Dziennika Wileńskiego”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dąbrowski był handlowcem. Od 1917 pracował w Zarządzie Miejskim w Łodzi[1], m.in. jako kierownik Wydziału Dobroczynności Publicznej[3][1]. Był jednym z czołowych działaczy Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Łodzi[1].
Od 1 sierpnia do 13 grudnia 1919 był redaktorem naczelnym „Straży Polskiej”. Następnie w 1920 działał w Sekcji Propagandy II Oddziału Dowództwa Okręgu Generalnego Łódzkiego pod redakcją Konrada Fiedlera, był redaktorem jednodniówki „Ochotnik”, promującej zaciąg do wojska[1]. W tym samym roku działał w komitecie organizacyjnym Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich, będąc jego przewodniczącym. 14 kwietnia 1921 został wybrany pierwszym prezesem organizacji[5].
Od 15 lutego 1921 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Kuriera Łódzkiego”[1]. Następnie wyjechał do Wilna, zostając redaktorem naczelnym „Dziennika Wileńskiego”[6] oraz współorganizatorem „Expressu Wileńskiego”[7]. W latach 1921–1924[7] był kierownikiem Inspektoratu Bankowego w Ministerstwie Skarbu w Warszawie[1][7]. Był również redaktorem, wydawanego w latach-1922–1924 przez Adama Siedleckiego-Kowalczewskiego, „Tygodnika Łódzkiego”[6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był synem Henryka Dąbrowskiego i Władysławy z domu Ziemniewicz[2][3]. Jego żoną była Wanda Romana z domu Janiszewska[3]. Przyjaźnił się z Leopoldem Skulskim[8].
28 grudnia 1924 o godz. 4:20[7], po powrocie do domu ze spotkania świątecznego[9], oddał strzał samobójczy rewolwerem w klatkę piersiową w swoim mieszkaniu przy ul. Świętokrzyskiej 35 w Warszawie. Został przewieziony do warszawskiego szpitala św. Rocha[10][9], gdzie zmarł po dwunastu godzinach[7]. Prawdopodobnie pochowany jest w części rzymskokatolickiej Starego Cmentarza[11] w Łodzi. Na jego pogrzebie przemowę wygłosił ówczesny prezes Syndykatu Dziennikarzy Łódzkich – Czesław Gumkowski[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Acta Universitatis Lodziensis: Folia historica, Uniwersytet Łódzki, 1999 [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ a b c Zespół: 1563d / Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej św. Krzyża w Łodzi. Jednostka: 1890 / UMZ-1890. Katalog: Urodzenia. Akt: 138., metryki.genealodzy.pl, 1890 [dostęp 2023-09-29] (ros.).
- ↑ a b c d Zespół: 1563d / Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej św. Krzyża w Łodzi. Jednostka: 1919b / M-1919. Katalog: Małżeństwa., metryki.genealodzy.pl, 1919 [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ a b Dąbrowski Lucjan data śmierci 29.12.1924 » Zmarły « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2023-09-29] (pol.).
- ↑ Leszek Olejnik, Organizacje dziennikarskie w Łodzi (1916-1939), „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”, 66, 1999, ISSN 2450-6990 [dostęp 2023-09-29] (ang.).
- ↑ a b Wiesława Kaszubina, Notatki o prasie łódzkiej, „Rocznik Historii Czasopiśmiennictwa Polskiego” (7), 1968.
- ↑ a b c d e Tragiczny zgon, „Kurier Wileński” (1), Wilno 1925 (pol.).
- ↑ a b Z żałobne j karty. S. p. Lucjan Dąbrowski, „Republika” (4), bc.wbp.lodz.pl, 4 stycznia 1925 [dostęp 2023-09-29].
- ↑ a b Dziesięć zamachów samobójczych., „Gazeta Poranna 2 Grosze” (356), 29 grudnia 1924.
- ↑ Zamach samobójczy urzędnika Min. Skarbu, „Echo Warszawskie” (341), Warszawa, 29 grudnia 1924.
- ↑ Lucjan Dąbrowski 1889 – 1923 w BillionGraves GPS Headstones | BillionGraves [online], pl.billiongraves.com [dostęp 2023-09-29].
