Lucjusz Korneliusz Sulla Feliks
Lucjusz Korneliusz Sulla Feliks (Lucius Cornelius Sulla Felix) (ur. ok. 2 p.n.e. – zm. po 41 n.e.) – syn Korneliusza Sulli Feliksa, kapłana kolegium Arwalskiego w 21 r. n.e. i Sextii; potomek dyktatora Sulli i Pompejusza Wielkiego. Po tym jak Cezar rozprawił się z resztkami pompejańczyków w Afryce pod wodzą Katona i Scypiona w jednej z potyczek zostali wzięci do niewoli dziadek Lucjusza Faustus razem z żoną Pompeją i dziećmi. Po kilku dniach w czasie zaburzeń w wojsku Faustus został zabity, natomiast Pompei oraz jej i Faustusa dzieciom Cezar zapewnił nietykalność osobistą, a także zwrot mienia [1][2][3]. W 21 roku został oskarżony w senacie przez byłego pretora Gnejusza Domicjusza Korbulona o brak szacunku, gdyż na igrzyskach gladiatorów miejsca mu nie ustąpił. W obronie Lucjusza Sulli występowali jego krewni Mamerkus Emiliusz Skaurus i Lucjusz Arruncjusz. Konflikt zakończyło przemówienie konsula Druzusa i Mamerkus, ojczym Sulli dał zadośćuczynienie Korbulonowi [4]. W 29 r. Sulla pełnił funkcję pretora do spraw zagranicznych (praetor peregrinus), w 33 r. – konsula [5] [6] razem z przyszłym cesarzem Galbą[7];[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- O wojnie afrykańskiej w: Corpus Caesarianum, tłum. Eugeniusz Konik i Wanda Nowosielska, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2006
- Appian z Aleksandrii: Historia rzymska (Tom II). ISBN 83-04-04710-1.
- Lucjusz Anneusz Florus: Zarys dziejów rzymskich. ISBN 83-04-04888-4.
- Tacyt: Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.
- Prosopographia Imperii Romani. Pod redakcją Paula von Rohdena i Hermanna Dessaua. T. I. Berlin: Georg Reimer, 1898. (łac.).. Tekst na stronie archive.org: 467. [dostęp 2024-07-10]. (łac.).
- Dio,s Roman History. Redakcja Earnest Cary. T. VII. 1955. (ang.).. Tekst na stronie archive.org: * 20. [dostęp 2024-07-10]. (ang.).
- Epigraphik-Datenbank Clauss Slaby EDCS. [dostęp 2024-07-10]. (ang.). baza inskrypcji.