MIDAS 4
| Inne nazwy |
1961 Alpha Delta 1, West Ford 1, Agena B 1202 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1961-028A |
| Indeks NORAD |
00192 |
| Zaangażowani | |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
3496 km[1] |
| Apogeum |
3756 km[1] |
| Okres obiegu |
166 min |
| Nachylenie |
95,9° |
| Mimośród |
0,012988 |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
21 października 1961[1] 13:53:03 UTC |
| Koniec misji |
28 października 1961 |
| Wymiary | |
| Wymiary |
dł. 6 m; śr. 1,5 m |
| Masa całkowita |
1800 kg |
MIDAS 4 – amerykański satelita obrony przeciwrakietowej. Czwarty statek wysłany w ramach programu MIDAS (ang. Missile Defense Alarm System, czyli system ostrzegawczy obrony rakietowej) należącego do US Air Force. MIDAS 4 prowadził testy związane z obserwacjami Ziemi w promieniach podczerwonych w celu wykrywania startów radzieckich rakiet balistycznych. Pracował jedynie siedem dni, gdyż z czterech paneli ogniw słonecznych działał tylko jeden. Statek przestał działać po wyczerpaniu się akumulatorów. Po raz pierwszy opublikowano szczegółowe informacje o skuteczności działania czujników podczerwieni. Czujniki te miały ujawnić m.in. fakt startu rakiety Titan z Przylądku Kennedy’ego w 90 sekundzie po jej starcie[1].
Z pomocą satelity próbowano zrealizować projekt West Ford – stworzenia wokół Ziemi pierścienia z miedzianych igiełek dla zbadania odbijania się fal radiowych od takiego „zwierciadła“. Miały one zostać wyrzucone równomiernie na prawie kołową orbitę na wysokości około 3360 km i utworzyć pierścień o szerokości 8 i grubości 40 kilometrów. Eksperyment nie udał się[2].
.gif)
Statek pozostaje na orbicie okołoziemskiej, której żywotność szacowana jest na 100 tysięcy lat.
Skonstruowała go firma Lockheed Missiles and Space Division (obecnie Lockheed Martin Missiles and Space), w ramach rządowego kontraktu.
Ładunek[edytuj | edytuj kod]
- Monitor promieniowania kosmicznego
- Transponder systemu geodezyjnego SECOR (ang. SEquential COllation of Range)
- Radiometr (masa 1,68 kg)
- Radiometr skanujący był zdolny do mierzenia emisji termicznej Ziemi i promieniowania słonecznego odbitego od powierzchni Ziemi. Radiometr składał się m.in. z: układu optycznego i filtrów umieszczonych w wieżyczce; dwóch bolometrów (razem 175 detektorów PbS): czułego na promieniowanie termiczne, 3,5–30 μm, i czułego na światło widzialne i bliską podczerwień, 0,2–4,5 μm; systemu telemetrii. Każdy detektor miał pole widzenia około 5 stopni. Taki sam przyrząd poleciał na satelitach MIDAS 3 i MIDAS 5, z takim wyjątkiem, że ten wyposażony był w obrotowe zwierciadło pozwalające skanować Ziemię od horyzontu do horyzontu; wyprodukowany przez Baird-Atomic Inc. (obecnie Baird Corporation).
- West Ford 1. Eksperyment był przedmiotem ostrej krytyki wielu uczonych z różnych krajów, z uwagi na możliwe zakłócenie łączności radiowej i optycznych badań astronomicznych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Olgierd Wołczek: Zwiad kosmiczny. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1967, s. 38.
- ↑ Geisler Władysław. Nowości ze świata. „Astronautyka”. S (13), s. 31, kwiecień 1962. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- MIDAS 4. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. NASA. (ang.).
- Space 40 (cz.)
- Jonathan’s Space Home Page (ang.)
- Mark Wade: Midas. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. (ang.).
