Mały Münsterländer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mały Münsterländer
Ilustracja
Mały Münsterländer
Inne nazwy

wyżeł mały munsterlandzki, wyżeł mały Munsterlander, mały wyżeł ministerlandzki, Kleiner Münsterländer, Vorstehhund, Heidewachtel, Spion

Kraj patronacki

Niemcy

Kraj pochodzenia

Niemcy[1]

Wymiary
Wysokość

52 - 56 cm (psy),
50 - 54 cm (suki)

Klasyfikacja
FCI

Grupa VII, Sekcja 1.2,
nr wzorca 102

Wzorce rasy

Mały Münsterländer – najmniejsza z ras psów należąca do grupy wyżłów w sekcji wyżłów kontynentalnych. Zaklasyfikowana jest do podsekcji psów w typie spaniela. Podobnie jak duży Münsterländer rasa ta pochodzi od wyżła niemieckiego długowłosego, powstała prawdopodobnie poprzez krzyżowanie wyżła długowłosego i płochaczy. Typ wyżłowaty[2]. Podlega próbom pracy[1].

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Pies średniej wielkości: psy od 52 do 56 cm, suki od 50 do 54 cm. Klasyczna, zwarta sylwetka. Sucha głowa bez wyraźnego stopu, wydłużona kufa. Uszy zwisające, ku dołowi nieco spiczaste. Lekko wygięta, muskularna szyja. Silne, dobrze umięśnione, zwarte łapy. Ogon noszony prosto, w 1/3 części od końca lekko wygięty ku górze.

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

Umaszczenie brązowo-białe oraz brązowo-dereszowate. Brązowa głowa przeważnie z łysiną lub gwiazdką. Trufla brązowa. Włos długi, gładki, przylegający, na uszach falisty. Obfita chorągiew w ogonie, portki.

Użytkowość[edytuj | edytuj kod]

Wszechstronny pies myśliwski, szczególnie dobrze sprawdzający się w pracy na śladzie i tropieniu postrzałków.

Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]

Małe Munsterlandery to radosne, wytrwałe i chętnie uczące się psy, doskonale sprawdzające się w myślistwie, a także jako wierne, czujnie stróżujące psy domowe.

Popularność[edytuj | edytuj kod]

Jest to rasa dość rzadko spotykana w Polsce. Znacznie popularniejsza we Francji, Szwecji, Norwegii oraz oczywiście w Niemczech.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 288.
  2. Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 148.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.