Mała Synagoga w Sanoku

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mała Synagoga w Sanoku
Obiekt zabytkowy nr rej. A-903 z 5.08.1991[1]
Ilustracja
Widok od ulicy Zamkowej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Sanok, ul. Rynek 10

Budulec

murowana

Data budowy

1924-1926

Tradycja

ortodoksyjna

Położenie na mapie Sanoka
Mapa konturowa Sanoka, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mała Synagoga w Sanoku”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Mała Synagoga w Sanoku”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Mała Synagoga w Sanoku”
Położenie na mapie powiatu sanockiego
Mapa konturowa powiatu sanockiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Mała Synagoga w Sanoku”
Ziemia49°33′41,198″N 22°12′26,399″E/49,561444 22,207333
Multimedia w Wikimedia Commons

Mała Synagoga w Sanoku, zwana też Klaus Sadogóra / Sadygierer klojz / Sadogórska lub Dom Modlitwy[2][3] – synagoga w Sanoku.

Budynek (klaus, klojz) jest zlokalizowany pod adresem ul. Rynek 10, określanym także jako plac Zamkowy 3. Jego elewacja frontowa wychodzi na Rynek, zaś tylna jest położona od ulicy Zamkowej (w przeszłości naprzeciwko nieistniejącej już głównej synagogi).

Synagoga została zbudowana w 1924 roku z inicjatywy chasydów z Sadagóry[4], zwolenników cadyka Izraela Friedmana. Wejście do niej znajdowało się od strony Rynku głównego oraz od ulicy Zamkowej. Synagoga przetrwała okres II wojny światowej bez zniszczeń. Po zakończeniu wojny jej wnętrze oraz częściowo układ okien, zostały przebudowane z przeznaczeniem na Archiwum Państwowe[5]. Budynek został przekazany na rzecz sanockiego archiwum w 1982 (wówczas mieścił się pod adresem Plac Rewolucji Październikowej 9)[6].

Podjęto prace przygotowawcze celem utworzenia we wnętrzach synagogi muzeum Żydów sanockich. Wsparciu temu projektowi ma służyć wizyta w Sanoku ambasadora Izraela w Polsce we wrześniu 2008 oraz spotkanie z burmistrzem miasta.

Cadykami byli Dawid ben Meir Szapiro (1870-1933, syn Meira Jehudy Szapiro, cadyka z Bukowska, a potem z Dynowa), jego syn Eleazar Szapiro z Dynowa (ur. 1900)[7].

Istnieje prawdopodobieństwo, że w budynku mieściła się jesziwa (rodzaj wyższej szkoły rabinackiej o charakterze talmudycznym)[8]. Inne źródło podało, że rozpoczęto budowę szkoły rabinackiej, którą przerwał wybuch II wojny światowej[9].

Tablica pamiątkowa

Na ścianie synagogi znajduje się tablica pamiątkowa w języku polskim i hebrajskim o treści:[10]

"W tym budynku mieściła się do czasów okupacji synagoga żydowskich mieszkańców Sanoka. Cudem ona ocalała od zdewastowania przez hitlerowskich morderców".

Została odsłonięta 26 sierpnia 1991 roku, a inicjatorami jej umieszczenia byli sanoccy Żydzi mieszkający w Tel Awiw-Jafa, Lea i Szamaj Silbermanowie i Jakub Gurfein[11][12][13].

Do 2012 w pomieszczeniach budynku mieściło się Archiwum państwowe w Sanoku[14].

Budynek został wpisany do wojewódzkiego (1991)[1] oraz do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka[15].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 144 [dostęp 2016-10-19].
  2. ↑ Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 422
  3. ↑ Sanok – Szlak Chasydzki. [dostęp 2020-02-26]. (pol.).
  4. ↑ Sanok. rajsza.rzeszow.pl. [dostęp 2020-02-26]. (pol.).
  5. ↑ Edward Zając. Synagogi, Domy Modlitwy i cmentarze żydowskiego w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, Nr 39 (203) z 29 września 1995. 
  6. ↑ Edward Zając. Sanockie archiwalia otrzymały własny obiekt. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 6, Nr 22 (256) z 20-31 grudnia 1982. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  7. ↑ Sanok | Wirtualny Sztetl. www.sztetl.org.pl. [dostęp 2017-11-25]. (pol.).
  8. ↑ Andrzej Romaniak, Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Katalog zbiorów, Sanok 2009, s. 250.
  9. ↑ Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 547.
  10. ↑ Dom modlitwy przy Rynku. www.sztetl.org.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  11. ↑ Szamaj Silberman. Podziękowanie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 16, s. 4, 4 września 1991. 
  12. ↑ Leszek Puchała. Jeszcze o Żydach sanockich. „Tygodnik Sanocki”. Nr 18, s. 5, 18 września 1991. 
  13. ↑ Franciszek Oberc, Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka, Sanok 1998, s. 23-24.
  14. ↑ Królewskie Wolne Miasto Sanok. Informator miejski. Bydgoszcz: Journal, 1995, s. 18. ISBN 83-86002-54-9.
  15. ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 3. [dostęp 2016-10-19].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Synagogi Sanoka

Sanok

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mała_Synagoga_w_Sanoku&oldid=69966230”