Przejdź do zawartości

Maria Bociańska-Radomska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maria Bociańska-Radomska
Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1889
Pleszew

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1965
Pleszew

Miejsce spoczynku

Cmentarz parafialny w Pleszewie

Zawód, zajęcie

Działaczka społeczna, rolnik

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości Wielkopolski Krzyż Powstańczy

Maria Bociańska-Radomska (ur. 7 lipca 1889 roku w Pleszewie – zm. 20 lipca 1965 roku tamże) – uczestniczka strajków szkolnych, powstania wielkopolskiego i działaczka społeczna.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w rodzinie chłopskiej, jako córka Wojciecha i Wiktorii ze Stefaniaków. Była siostrą Ludwika, pułkownika i wojewody, oraz Jana, dyplomaty. W siódmej klasie szkoły powszechnej przyłączyła się do strajku szkolnego, w którym wytrwała 3 lata, od 1902 do 1905. Wraz z Marią Majewską była jedną z dwóch najdłużej strajkujących uczennic - w latach 1902-1905 nie odpowiadały na lekcjach religii w języku niemieckim[1][2]. Władze szkolne przedłużyły im czas nauki o dwa lata[2]. Strajki uniemożliwiły jej dalszą naukę, którą zmuszona była kontynuować samodzielnie, jednocześnie prowadząc tajne nauczanie najmłodszych dzieci. Była bibliotekarką Towarzystwa Czytelni Ludowych, działała w Towarzystwie Zupełnej Wstrzemięźliwości od Napojów Alkoholowych „Wyzwolenie”. W 1916 roku założyła drużynę skautową im. Królowej Jadwigi, której została drużynową. W listopadzie 1918 roku weszła w skład Rady Ludowej powiatu pleszewskiego. Wzięła udział w powstaniu wielkopolskim jako sanitariuszka. Należała do Związku Obrony Kresów Zachodnich, była matką chrzestną sztandaru organizacji „Rodziny Powstańców Wielkopolskich”.

W czasie niemieckiej okupacji w jej domu odbywały się komplety tajnego nauczania i wieczory kulturalne.

Jej mężem był od 1917 roku działacz społeczny Władysław Radomski. Prowadzili gospodarstwo rolne, mieli 7 dzieci.

Zmarła w Pleszewie i tam została pochowana na cmentarzu parafialnym.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Studia i materiały do dziejów Wielkopolski i Pomorza. T. 3. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1957, s. 126.
  2. a b Ludwik Gomolec: W obronie mowy ojców. Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986, s. 20.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]