Maruder

Maruder (fr. marauder, włóczęga, rabuś) w średniowieczu i w czasach nowożytnych, aż po XIX wiek, cywil idący za wojskiem z zamiarem zdobycia dóbr, jakie niosła ze sobą wojna. Maruderzy zajmowali się obdzieraniem zwłok na polu bitwy, a także obnośnym lub obwoźnym handlem w obozach walczących armii (patrz markietan).

W XVIII i XIX wieku maruderami nazywano także żołnierzy pozostających na tyłach kolumny wojsk, zarówno nienadążających za maszerującymi oddziałami, jak i pozostającymi celowo z tyłu dla dokonania rabunków, gwałtów bądź szabrownictwa.

Od maruderstwa odróżnić należy dezercję, porzucenie oddziału w celu uchylania się od służby wojskowej, choć granica mogła być płynna.