Medycyna pastoralna
Medycyna pastoralna – nauka pomocnicza praktycznej teologii. Swe zasady czerpie z wiedzy lekarskiej. Jest to zbiór przepisów i wskazówek medycznych, których znajomość jest niezbędna duchownemu.
Najstarsze polskie podręczniki medycyny pastoralnej to:
- wydana we Lwowie w r. 1900 książka „Medycyna pasterska” Józefa Sebastiana Pelczara, polskiego świętego, w pierwszym wydaniu podpisana pseudonimem „Stary Duszpasterz”,
- wydana w 1905 r. w Gnieźnie „Medycyna pastoralna” dr. Juliana Czarneckiego, która m.in. polecała chrzczenie obumierających płodów przez wstrzykiwanie wody święconej do macicy kobiety[1] oraz tłumaczyła schizmy kościelne i pozachrześcijańskie nurty filozoficzne chorobami umysłowymi[2].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- S. Luft. Medycyna pastoralna – podręcznik dostępny on-line
- Stary Duszpasterz, Medycyna pasterska czyli wiadomości potrzebne kapłanom z zakresu hygieny, fizyologii i patologii Lwów 1900 (książka dostępna online)
- Józef Sebastian Pelczar, Medycyna pasterska czyli wiadomosci potrzebne kapłanom z zakresu samotologii, hygieny, fizyologii i patologii Lwów 1908
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Julian Czarnecki „Medycyna pastoralna”, s. 236: Za pomocą strzykawki możemy zawsze przez mały otwór, sztucznie zrobiony w błonach płodowych, polać wodą część ciała dziecka. Przy tej sposobności zaleca się wprowadzenie strzykawki przy pomocy palca, ażeby się tym sposobem przekonać, czy doprowadzona woda rzeczywiście w bezpośrednią styczność przychodzi z odnośną częścią ciała dziecięcego.
- ↑ ibidem, s. 370: W pierwszych dwóch wiekach chrześciaństwa panowały wzburzenia umysłowe, których skutkiem tworzyły sią rozmaite sekty tak religijne jak filozoficzne, n.p. sekty Manicheuszów, Gnostyków, nowej szkoły Platona itp.