Melodyka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Melodyka – element dzieła muzycznego, porządkujący następstwo dźwięków. Też: zespół cech melodii charakterystycznych dla danego stylu, epoki, grupy kompozytorów, np. melodyka barokowa, melodyka w utworach Fryderyka Chopina.

Melodykę dzieli się na – wokalną (przewaga sekund, ograniczona ruchliwość) i instrumentalną (większe zróżnicowanie interwałowe).

Ze względu na charakter melodii wyróżnia się melodykę:

Ze względu na kierunek gry wyróżnia się melodykę:

  • wznoszącą – melodia rozwija się do góry
  • opadającą – melodia rozwija się w dół
  • łukową – melodia wznosi się i opada (bądź odwrotnie)
  • falującą – melodia na przemian wznosi się i opada wiele razy
  • opartą na repetycjach dźwięku (tremolo)

Prócz tego mamy jeszcze melodykę:

  • diatoniczną – poruszającą się po dźwiękach danych dla określonej skali
  • chromatyczną – w której pojawiają się dźwięki obce dla skali

Ze względu na rodzaj śpiewu można wyodrębnić melodykę:

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]