Przejdź do zawartości

Barwienie metodą Ziehla-Neelsena

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Różnicujące
Ilustracja
Bakterie gruźlicy zabarwione metodą Ziehla-Neelsena
Metoda
Zastosowanie

uwidocznienie drobnoustrojów charakteryzujących się cechą kwasooporności

Użyte odczynniki

fuksyna karbolowa, roztwór alkoholu etylowego zakwaszonego kwasem solnym, błękit metylenowy

Metoda

Ziehl-Neelsena

Zabarwienie wybranych struktur

Barwienie metodą Ziehla-Neelsena – w bakteriologii rodzaj techniki diagnostycznej służącej do barwienia prątków (diagnostyka gruźlicy).

Wykonanie

[edytuj | edytuj kod]
  1. na utrwalony rozmaz bakterii na odtłuszczonym szkiełku podstawowym nanosimy barwnik podstawowy (stężona fuksyna karbolowa[1]) na 15 min. W trakcie barwienia podgrzewamy preparat palnikiem (do tzw. „trzech par”)
  2. zlewamy barwnik
  3. odbarwiamy preparat w 3% roztworze HCl w etanolu (kwaśny alkohol)
  4. spłukujemy wodą destylowaną
  5. nanosimy barwnik kontrastowy, np. błękit metylenowy na 10 min
  6. spłukujemy wodą destylowaną
  7. suszymy preparat na pasku bibuły i przeprowadzamy obserwacje w mikroskopie świetlnym pod powiększeniem 1000x z zastosowaniem imersji

W wyniku barwienia bakterie kwasooporne (prątki) przybierają kolor czerwony pochodzący od fuksyny (nie odbarwiają się one bowiem w kwaśnym alkoholu). Natomiast, śluzy, komórki nabłonka oraz inne bakterie obecne w preparacie bezpośrednim, niekwasooporne, są wrażliwe na działanie kwaśnego alkoholu, odbarwiają się w nim z fuksyny i wybarwiają się na kolor niebieski od błękitu metylenowego.

Metodą tą można też identyfikować promieniowce.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hans Günter Schlegel: Mikrobiologia ogólna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 129. ISBN 83-01-13999-4.