Metoda tablic semantycznych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Metoda tablic semantycznych – metoda (algorytm) sprawdzania spełnialności teorii (rozumianej jako pewien podzbiór zbioru zdań języka Rachunku Zdań) przez zbudowanie jej maksymalnej tablicy semantycznej[1].

Objaśnienia i działanie algorytmu[edytuj | edytuj kod]

Drzewem semantycznym nazywamy ukorzenione drzewo binarne, którego wierzchołkami są zbiory złożone ze zdań języka Rachunku Zdań (teorie). Wierzchołek takiego drzewa nazywamy zamkniętym, jeśli jest zdanie takie, że

Maksymalną tablicą semantyczną zbioru nazywamy drzewo semantyczne, którego korzeniem jest i dla każdego wierzchołka istnieją zdania i takie, że spełniony jest dokładnie jeden z następujących warunków:

  • ma dokładnie jedno dziecko oraz
  • ma dokładnie jedno dziecko oraz
  • ma dokładnie dwoje dzieci i oraz i
  • ma dokładnie jedno dziecko oraz
  • ma dokładnie dwoje dzieci i oraz i
  • ma dokładnie dwoje dzieci i oraz i
  • ma dokładnie jedno dziecko oraz
  • ma dokładnie dwoje dzieci i oraz i
  • ma dokładnie dwoje dzieci i oraz i
  • oraz jest liściem
  • każdy element jest literałem oraz jest liściem

Zarówno pojęcie drzewa semantycznego, jak i tablicy semantycznej można zdefiniować równoważnie przez drzewa słów nad alfabetem z funkcją przyporządkowującą wierzchołkom podzbiory zbioru zdań logicznych. Wtedy wymienione wyżej warunki dotyczą zbiorów, które taka funkcja przyporządkowuje wierzchołkom[1].

Dla podanej teorii algorytm konstruuje jej maksymalną tablicę semantyczną Jeśli wszystkie liście są zamknięte, to algorytm odpowiada, że nie jest spełnialna. W przeciwnym wypadku odpowiada, że jest spełnialna[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Jacek Cichoń: Wykłady ze Wstępu do Matematyki. Wrocław: Dolnośląskie Wydawnictwo Edukacyjne, 2003, s. 138–141. ISBN 83-7125-111-4.