Przejdź do zawartości

Michał Cichocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Sommerauer (dyskusja | edycje) o 11:04, 26 cze 2014. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Michał Cichocki
Generał
Data i miejsce urodzenia

wrzesień 1770
Warszawa

Data i miejsce śmierci

5 maja 1828
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1785 - 1815

Stanowiska

dowódca 9 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego i 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego

Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-rosyjska 1792
Bitwa pod Dubienką
Insurekcja kościuszkowska
Inwazja na Rosję (1812)

Michał Mikołaj Cichocki (ur. we wrześniu 1770 w Warszawie, zm. 5 maja 1828 w Warszawie) – generał brygady Księstwa Warszawskiego.

Życiorys

Naturalny syn Stanisława Augusta Poniatowskiego i Magdaleny Agnieszki Lubomirskiej. Ukończył Korpus Kadetów i od 1785 służył w artylerii koronnej. W stopniu porucznika i kapitana brał udział w wojnie 1792 z Rosją. Odznaczył się w bitwie pod Dubienką. W 1793 podał się do dymisji. W 1794 powrócił do służby po wybuchu insurekcji kościuszkowskiej. Oficer sztabu gen. S. Mokronowskiego, doszedł do stopnia pułkownika. Po upadku insurekcji pozostał poza wojskiem. Mieszkał w Warszawie.

Od 1806 służył w Ministerstwie Wojny Księstwa Warszawskiego. W 1809 komendant placu w Lublinie, potem dowódca 9 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Walczył w Hiszpanii w ramach interwencji francuskiej. Wraz z Dywizją Księstwa Warszawskiego wraca z Hiszpanii i brał udział w Drugiej Wojnie Polskiej roku 1812 w Rosji. Osłania z pułkiem przeprawę na Berezynie. Tamże ranny 28 listopada 1812. W 1813 bronił Szpandawy w trakcie kampanii wiosennej.

18 czerwca 1813 mianowany pułkownikiem 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego[1] po wcieleniu resztek pułków 7 Piechoty Księstwa Warszawskiego i 9 Piechoty Księstwa Warszawskiego do najsilniejszego wówczas 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego, 16 października 1813 pod Lipskiem ranny[1]. Dowództwo pułku przejął mjr Ignacy Dobrogoyski[2]. Awansowany na generała. Po zakończeniu wojen napoleońskich wrócił do kraju.

Od 1815 dowódca 3 Brygady Piechoty armii Królestwa Polskiego. Zmarł nagle. Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy z nadania Aleksandra I Romanowa[3].

Był członkiem loży wolnomularskiej Jedność Słowiańska.[4]

Odznaczenia

Bibliografia

  • H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998
  • Stanisław Kirkor "Pod sztandarami Napoleona", wyd. Ofcyna poetów i malarzy, Londyn 1982
  • Andrzej Ziółkowski "Polskie formacje wojskowe epoki napoleońskiej w malarstwie Jana Chełmińskiego", wyd. Fundacja Pułku 4-go piechoty Księstwa Warszawskiego, Rogów 2008.
  • Metryka zgonu parafii Św.Jana w Warszawie nr 288 z 1828 r

Linki zewnętrzne

  1. a b c d e f za S. Kirkorem, "Pod Sztandarami...",str. 101
  2. za A. Ziółkowski, "Polskie formacje wojskowe...",str. 77
  3. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 221.
  4. Ludwik Hass, Sekta farmazonii warszawskiej, Warszawa 1980, s. 580.

Literatura uzupełniająca