Mihal Prifti

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mihal Prifti
Data i miejsce urodzenia

25 września 1918
Gjatë

Data śmierci

16 marca 1986

Ambasador Nadzwyczajny Ludowej Republiki Albanii w ZSRR
Okres

od 1947
do 1949

Przynależność polityczna

Albańska Partia Pracy

Ambasador Nadzwyczajny Ludowej Republiki Albanii w Finlandii
Okres

od 1956
do 1956

Przynależność polityczna

Albańska Partia Pracy

Ambasador Nadzwyczajny Ludowej Republiki Albanii w Chińskiej Republice Ludowej
Okres

od 1959
do 1959

Przynależność polityczna

Albańska Partia Pracy

Ambasador Nadzwyczajny Ludowej Republiki Albanii w Wietnamie
Okres

od 1960
do 1960

podpis

Mihal Prifti (ur. 25 września 1918 w miejscowości Gjatë koło Gjirokastry, zm. 16 marca 1986[1]) – albański dyplomata, członek Komunistycznej Partii Albanii i Albańskiej Partii Pracy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]

W latach 1925-1931 uczył się w szkole podstawowej w miejscowości Erind, gdzie uczył się m.in. języka albańskiego i greckiego[1]. Gdy Mihal miał 10 lat, zmarł jego ojciec, więc opieka nad rodziną oraz chorą fizycznie matką spoczęła na rękach Mihala. Sytuacja materialna rodziny Priftich utrzymywała się głównie z niewysokiej pensji ojca. By ratować sytuację rodzinną, Mihal trudnił się prac terenowych[1]. Na dalszą naukę wyjechał do Aten, gdzie również podejmował się prac, jednak w tym czasie Grecję nawiedził kryzys i niestabilna sytuacja wewnętrzna, która doprowadziła do władzy Joanisa Metaksasa w 1936 roku[1]. Studiował na Politechnice Ateńskiej na Wydziale Fizyki i Matematyki, jednak studia przerwał już po pierwszym roku nauki. Było to spowodowane coraz mniej stabilną sytuacją w Grecji, więc wyjechał do okupowanej już przez Włochy Tiranę, gdzie dołączył do swojego brata, Jorgona[1].

Działalność podczas II wojny światowej[edytuj | edytuj kod]

W marcu 1941 roku wyjechał do Rzymu, gdzie ukończył kurs języka włoskiego i nawiązał kontakt z włoskimi studentami należącymi do ruchu oporu, gdzie uczestniczył w akcjach jak niszczenie publicznych zdjęć Benita Mussoliniego. Jednak z powodu ataku sił rządowych na partyzantów, musiał już w czerwcu tego samego roku wrócić do Albanii[1].

Gdy w listopadzie 1941 powstała Komunistyczna Partia Albanii, Mihal Prifti dołączył do jej organizacji młodzieżowej i brał udział w demonstracjach studenckich i starciach z włoskimi władzami[1]. Myśląc o ukończeniu studiów inżynierskich, Prifti ponownie wyjechał do Rzymu, by napisać egzaminy wstępne, jednak wrócił do Tirany po dyrektywie partii zakazującej działalności na terenie Włoch[1].

W 1944 roku, po wyzwoleniu Albanii został awansowany rangą podpułkownika[1].

Działalność po II wojnie światowej[edytuj | edytuj kod]

Mihal Prifti był pełnomocnikiem i ambasadorem nadzwyczajnym Ludowej Republiki Albanii w ZSRR (1947-1949)[2], Polsce (1949), Mongolii (1955), Finlandii (1956), Chinach (1959), Wietnamie (1960)[1].

W roku 1948 Komunistyczna Partia Albanii zaczęła działać jako Albańska Partia Pracy, gdzie Prifti pozostał jej członkiem[1].

W roku 1949 był przewodniczącym delegacji Rządu Ludowej Republiki Albanii na IV Sesję Zgromadzenia ONZ[1].

W latach 1949-1953 był asystentem ministra spraw zagranicznych Albanii, jednocześnie w 1951 roku przewodził Komisji do spraw wyceny majątku włoskiego w Albanii, a następnie przewodził Zgromadzeniem Ludowym II kadencji[1].

W 1961 roku dostał mianowany rektorem Wyższego Instytutu Pedagogicznego w Szkodrze i tę funkcję pełnił do przejścia na emeryturę w 1975 roku[1].

Zmarł 16 marca 1986 w wieku 68 lat[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego ojciec, Athanas Prifti, był rolnikiem i nauczycielem. Zmarł w 1928 roku, gdy Mihal miał 10 lat[1].

Babcia Mihala miała na imię Josha[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q Vangjel Kasapi, Leonard Veizi: Mihal Prifti: Jeta e Diplomatit Shqiptar, i cili ruajti ekuilibrat në Moskë dhe Pekin. Pjesëmarrja në LANÇ, krahas Parllakut e Ramohitos. telegraf.al, 2018-08-13. (alb.).
  2. Owen Pearson: Albania as dictatorship and democracy: from isolation to the Kosovo War 1946-1998. Londyn: Centre for Albanian Studies, 2006, s. 188. ISBN 1-84511-105-2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]