Modesto Scrofa
| Miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | |
Modesto Scrofa (zm. prawdopodobnie w 1529 w Como) – włoski dominikanin, inkwizytor i "łowca czarownic".
Pochodził z Vicenzy. Wstąpił do zakonu dominikanów prawdopodobnie w konwencie w Bolonii, gdzie w 1491 przyjął święcenia kapłańskie. Był kolejno przeorem konwentów dominikańskich w Vicenzy (1504), Modenie (1507) i ponownie w Vicenzy (1510). W latach 1517–1519 był inkwizytorem Parmy, a od 1520 inkwizytorem Como.
Modesto Scrofa był zwolennikiem teorii o realności zbrodni czarów i zasadności polowań na czarownice. Jako inkwizytor Como w 1523 próbował wszcząć procesy o czary w Sondrio w Valtellinie. Początkowo napotkał opór i zwrócił się o wsparcie do Stolicy Apostolskiej. W brewe 20 lipca 1523 papież Hadrian VI udzielił pełnego poparcia jego działaniom. W ciągu następnych dwóch miesięcy Scrofa i jego wikariusze aresztowali według zachowanych dokumentów co najmniej 35 osób, z czego siedem zostało spalonych na stosie[1]. W procesach tych Scrofa stosował tortury wobec podejrzanych, a jego przeciwnicy zarzucali mu chciwość i działanie z niskich pobudek. W rezultacie władze szwajcarskiego kantonu Gryzonii, do którego należało Sondrio, w listopadzie 1523 odebrały sądom kościelnym jurysdykcję nad sprawami o czary.
Późniejsze losy Modesto Scrofy nie są znane. Jego następca Pietro Martire Rusca da Lugano został mianowany 2 stycznia 1530, co wskazuje, że Scrofa prawdopodobnie umarł pod koniec roku 1529.
Modesto Scrofa jest autorem zachowanego w rękopisie podręcznika dla inkwizytorów Formularium pro exequendo Inquisitionis officio, napisanego prawdopodobnie około 1523.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Współcześnie piszący autor dominikański Bartolomeo da Spina twierdził, jakoby inkwizycja w diecezji Como aresztowała co roku około tysiąca czarownic, z czego co dziesiąta była wysyłana na stos. Jakkolwiek liczby podane przez Spinę są raczej na pewno zawyżone, to jednak sugerują, że skala prześladowań domniemanych czarownic była znacznie większa, niż wskazywałyby zachowane dokumenty procesowe.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Michael Tavuzzi: Renaissance Inquisitors. Dominican Inquisitors and Inquisitorial Districts in Northern Italy, 1474–1527. Leiden – Boston: BRILL, 2007, s. 193-195. ISBN 978-90-04-16094-1.