Przejdź do zawartości

Molos czarny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Molos czarny
Molossus rufus[1]
É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1805[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

nietoperze

Podrząd

mroczkokształtne

Nadrodzina

Vespertilionoidea

Rodzina

molosowate

Podrodzina

molosy

Rodzaj

molos

Gatunek

molos czarny

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[13]

Molos czarny[14] (Molossus rufus) – gatunek ssaka z podrodziny molosów (Molossinae) w obrębie rodziny molosowatych (Molossidae).

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1805 roku francuski przyrodnik Étienne Geoffroy Saint-Hilaire nadając mu nazwę Molossus rufus[2]. Holotyp pochodził z Kajenny, w Gujanie Francuskiej[15].

We wcześniejszych ujęciach w obrębie Molossus rufus umieszczano M. nigricans i M. fluminensis, ale ostatnie analizy genetyczne podniosły oba taksony do rangi odrębnych gatunków[16]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy[17].

Etymologia

[edytuj | edytuj kod]
  • Molossus: gr. Μολοσσος Molossos „Molosy”; κύων Μολοσσος cuōn Molossos rodzaj psów pasterskich wykorzystywanych do obrony stad przed wilkami[18].
  • rufus: łac. rufus „czerwony, rumiany, rudy”[19].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Molos czarny występuje w Ameryce Południowej na południe do środkowej Brazylii i Boliwii; także na wyspie Trynidad[17].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 73–107 mm, długość ogona 40–57 mm, długość ucha 14–19 mm, długość tylnej stopy 8–16 mm, długość przedramienia 46–55 mm; masa ciała 21–45 g[20].

Ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Molos czarny występuje w lasach, buszu i sawannach. Ma gęstą sierść z krótkimi, jedwabistymi włosami. Poluje, łowiąc tyle owadów, ile tylko potrafi złapać. Gromadzi je w obszernej kieszeni skórnej pod brodą. Swoje zdobycze zjada dopiero po powrocie do miejsca noclegu. Taki zwyczaj chroni w dużej mierze przed drapieżnikami, którzy nie mają zbyt wielu okazji, by móc go złapać.

Rozmnażanie

[edytuj | edytuj kod]

W lecie samica wydaje na świat 1 lub 2 młode.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Molossus rufus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b É. Geoffroy Saint-Hilaire. Sur quelques chauve-souris d’Amérique formant une petite famille sous le nom de molossus. „Annales du Muséum d’histoire naturelle”. 6, s. 155, 1805. (fr.). 
  3. É. Geoffroy Saint-Hilaire. Note sur une petite famille de chauve-souris d’Amérique, désignée sous le nom générique de Molossus. „Bulletin de la Société philomathique de Paris”. 3 (96), s. 279, 1805. (fr.). 
  4. J.B. von Spix: Simiarum et Vespertilionum Brasiliensium species novae, ou histoire naturelle des espèces nouvelles de singes et de chauves-souris observées et recueillies pendant le voyage dans l’intérieur du Brésil exécuté par ordre de S. M. le roi de Bavière dans les années 1817, 1818, 1819, 1820. Monachii: typis F.S. Hübschmanni, 1823, s. 59. (łac.).
  5. C.J. Temminck: Monographies de Mammalogie, ou description de quelques genres de mammifères, dont les espèces ont été observées dans lens différens musées de l’Europe. Cz. 1. Amsterdam: Chez G. Dufour, 1827, s. 231. (fr.).
  6. a b J.A. Wagner. Diagnosen neuer Arten brasilischer Handflügler. „Archiv für Naturgeschichte”. 9 (1), s. 368, 1843. (niem.). 
  7. J.J. von Tschudi. Mammalium conspectus quae in Republica Peruana reperiuntur et pleraque observata vel collecta sunt in itinere. „Archiv für Naturgeschichte”. 10 (1), s. 247, 1844. (łac.). 
  8. J.J. von Tschudi: Untersuchungen über die Fauna Peruana. St. Gallen: Druck und verlag von Scheitlin und Zollikofer, 1845, s. 83. (niem.).
  9. F. Lataste. Description d’une espèce nouvelle ou mal connue de Chauve-souris. „Annali del Museo civico di storia naturale di Genova”. Serie 2.a. 10 (30), s. 658, 1891. (fr.). 
  10. G.S. Miller. Twenty new American bats. „Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 54 (2), s. 395, 1902. (ang.). 
  11. B. Villa R.. Cynomops malagai sp. nov. y genero nuevo para la fauna de murcielagos de Mexico. „Acta Zoológica Mexicana”. 1 (4), s. 2, 1955. (fr.). 
  12. G.G. Goodwin. A preliminary report on the mammals collected by Thomas MacDougall in southeastern Oaxaca, Mexico. „American Museum novitates”. 1757, s. 3, 1956. (ang.). 
  13. R. Barquez, B. Rodriguez, B. Miller & M. Diaz, Molossus rufus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2021-3 [dostęp 2022-07-16] (ang.).
  14. Nazwy zwyczajowe: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 112. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  15. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Molossus rufus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-07-16].
  16. L.O. Loureiro, M.D.Engstrom & B.K. Lim. Single nucleotide polymorphisms (SNPs) provide unprecedented resolution of species boundaries, phylogenetic relationships, and genetic diversity in the mastiff bats (Molossus). „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 143. s. 106690. DOI: 10.1016/j.ympev.2019.106690. (ang.). 
  17. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 194. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  18. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 430, 1904. (ang.). 
  19. rufus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-07-16] (ang.).
  20. P. Taylor, B. Lim, M. Pennay, P. Soisook, T. Kingston, L. Loureiro & L. Moras: Family Molossidae (Free-tailed Bats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 9: Bats. Barcelona: Lynx Edicions, 2019, s. 624–627. ISBN 978-84-16728-19-0. (ang.).