Monaster Trójcy Świętej w Drohiczynie
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
żeński |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew | |
| Założyciel klasztoru | |
| Styl | |
| Data zamknięcia |
1915 |
Monaster Trójcy Świętej – prawosławny męski klasztor w Drohiczynie działające od początku XVI w. do 1823, w 1905 reaktywowany jako żeński, funkcjonował do 1915 jako filia monasteru Narodzenia Matki Bożej w Krasnymstoku.
Monaster powstał na początku XVI w. na Kramczewskiej Górze w Drohiczynie jako drugi męski ośrodek prawosławnego życia mniszego w mieście, po istniejącym od XIII w. monasterze Przemienienia Pańskiego. W 1636 mnisi zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru, jednak w połowie XVII w. przywilej królewski zagwarantował Kościołowi prawosławnemu prawo jego ponownego otwarcia. W II połowie kolejnego stulecia monaster Przemienienia Pańskiego został podporządkowany klasztorowi Trójcy Świętej jako placówka filialna. W 1808 we wspólnocie przebywało tylko dwóch mnichów[1]. Kompleks budynków monasterskich tworzyły drewniane świątynie Trójcy Świętej i św. Barbary (refektarzowa), folwark, budynek z kuchnią i mieszkaniem służących, wozownia, studnia, budynek przytułku dla trzech lokatorów. Mnisi prowadzili także parafię[1]. W związku z ubóstwem monasteru i niewielką liczbą mnichów został on w 1823 zlikwidowany, podobnie jak drugi prawosławny klasztor w Drohiczynie[2].
Reaktywowany monaster został poświęcony 31 maja 1905 przez Nikandra, biskupa wileńskiego i litewskiego. Głównym celem pobytu sióstr w Drohiczynie miało być prowadzenie istniejącej od 1888 męskiej szkoły, przemianowanej w 1904 na dwuklasową placówkę edukacyjną dla dziewcząt. Na potrzeby zakonnic zaadaptowana została część budynków skonfiskowanych wcześniej przez władze carskie katolickim zakonom franciszkanów i benedyktynek. Przy monasterze istniała cerkiew św. Barbary.
Monaster i szkoła przestały istnieć w 1915, kiedy mniszki zamieszkałe w Drohiczynie udały się na bieżeństwo razem z innymi zakonnicami monasteru w Krasnymstoku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b H. Surynowicz, Życie monastyczne na Grodzieńszczyźnie w XIX wieku, red. A. Mironowicz, U. Pawluczuk, P. Chomik: Życie monastyczne w Rzeczypospolitej. Białystok: Zakład Historii Kultur Pogranicza Instytutu Socjologii Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, ss. 200–201. ISBN 83-902928-8-2.
- ↑ Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 29. ISBN 978-83-7431-127-4.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Grzegorz Sosna, A. Troc-Sosna, Monografia Żeńskiego Monasteru Narodzenia Przenajświętszej Bogarodzicy, Białystok 2003, ISBN 83-918555-0-3