Przejdź do zawartości

Monochromatyczność

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Monochromatyczność (łac. mono – jeden, chroma – kolor) – promieniowanie elektromagnetyczne o ściśle określonej częstotliwości (długości fali). Idealnie monochromatyczna jest fala o niezmieniającej się częstotliwości i stałej amplitudzie, dlatego tak idealnej monochromatycznej fali nie można uzyskać w praktyce[1].

Jeśli przedział częstotliwości fali jest niewielki, to własności światła są zbliżone do światła monochromatycznego i nazywane jest ono światłem quasi-monochromatycznym[1].

Dla rzeczywistych fal określa się stopień monochromatyczności na podstawie szerokości linii widmowej. Stopień monochromatyczności definiuje się zazwyczaj jako stosunek szerokości linii widmowej w jej połowie wysokości (szerokość połówkowa) do częstotliwości linii[1].

Określenie zwykle odnosi się do promieniowania elektromagnetycznego w zakresie widzialnym i zbliżonym do widzialnego, jednak może dotyczyć fal elektromagnetycznych z innych zakresów[1].

Urządzeniem wytwarzającym promieniowanie monochromatyczne (o wysokim stopniu monochromatyczności) jest laser, przed wynalezieniem laserów jako światło monochromatyczne używano linie atomów swobodnych w gazach rozrzedzonych. Szerokość naturalna linii emisyjnej atomów wynika z czasu życia atomu w stanie wzbudzenia, oddziaływania atomu z innymi atomami lub polami elektrycznymi i magnetycznymi, oraz efektu Dopplera wywołanego ruchem emitujących atomów[1].

Potocznie, promieniowanie w zakresie widzialnym, o charakterze zbliżonym do monochromatycznego nazywane jest barwą prostą.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e praca zbiorowa: Encyklopedia Fizyki. T. 3. Państwowe wWydawnictwo Naukowe, 1974, s. 519.