Most na Tarze koło wsi Đurđevića Tara

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Most Đurđevića Tara)
Most na Tarze koło Đurđevića Tary
Мост на Ђурђевића Тари
{{{alt zdjęcia}}}
Widok całości z dołu
Długość całkowita

366 m

Państwo

 Czarnogóra

Miejscowość

Đurđevića Tara, Rasova

Podstawowe dane
Przeszkoda

kanion Tary

Wysokość

do 172 m

Liczba przęseł

5

Rozpiętość przęseł

max 116 m

Data budowy

1937-1940

Data zburzenia

1942

Data odbudowy

1946

Projektant

Mijat Trojanović

Położenie na mapie Czarnogóry
Mapa konturowa Czarnogóry, u góry znajduje się punkt z opisem „Most na Tarze koło Đurđevića Tary”
Ziemia43°08′59,3369″N 19°17′40,6241″E/43,149816 19,294618

Most na Tarze koło wsi Đurđevića Tara (serb. Мост на Ђурђевића Тари, chor. Most na Đurđevića Tari) – most drogowy w Czarnogórze, nad kanionem rzeki Tary, w pobliżu miejscowości Đurđevića Tara (Gmina Pljevlja) i Rasova (Gmina Žabljak), w Parku Narodowym Durmitor. Prowadzi nim czarnogórska droga nr M-6.

Charakterystyka techniczna[edytuj | edytuj kod]

Obiekt o ażurowej konstrukcji i długości 366 metrów ma pięć przęseł, przy czym najdłuższe z nich ma 116 metrów długości. Wznosi się na wysokość 168–172 (150[1]) metrów nad dnem doliny Tary[2].

Przy moście znajdują się restauracje i punkty widokowe[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Autorem projektu mostu był architekt Mijat Trojanović. Prace budowlane rozpoczęto w 1937, a ukończono w listopadzie 1940. Obiekt należał wówczas do najwyższych w Europie. Został wysadzony przez partyzantów jugosłowiańskich 6 maja 1942, celem uniemożliwienia przemieszczania się czetników i współdziałających z nimi oddziałów włoskich. Procesem wysadzenia kierował inżynier Lazar Jauković, który nie chcąc zniszczyć całości konstrukcji wysadził jedynie najkrótszy z łuków mostowych. Jauković został schwytany przez czetników, którzy zamordowali go przy moście, co upamiętnia stosowny pomnik w formie obelisku. Dokładnie w tym samym miejscu, w połowie XIX wieku, Turcy stracili jego prapradziadka, Joksima Jaukovicia[2]. Uszkodzony obiekt naprawiono i oddano ponownie do użytku w 1946. Jest nie tylko elementem infrastruktury drogowej, ale również atrakcją turystyczną[2].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Snežana Marinković, Nenad Pecić, TEORIJA BETONSKIH KONSTRUKCIJA, Belgrad: Akademska misao, Beograd, 2018, s. 15, ISBN 978-86-7466-741-5.
  2. a b c d Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki, "Czarnogóra. Fiord na Adriatyku", Bezdroża, Kraków, 2003, s. 185, ISBN 83-916762-4-2