Łopateczka mchowa
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
Muscinupta |
| Gatunek |
łopateczka mchowa |
| Nazwa systematyczna | |
| Muscinupta laevis (Fr.) Redhead, Lücking & Lawrey Mycol. Res. 113(10): 1167 (2009) | |
Łopateczka mchowa (Muscinupta laevis (Fr.) Redhead, Lücking & Lawrey) – gatunek grzybów z klasy pieczarniaków (Agaricomycetes)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Muscinupta, Incertae sedis, Hymenochaetales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1821 r. Elias Fries nadając mu nazwę Cantharellus laevis. Obecną nazwę nadali mu w 2009 r. Scott Alan Redhead, Robert Lücking i James D. Lawrey, przenosząc go do utworzonego przez siebie nowego rodzaju Muscinupta. Jest to takson monotypowy[1].
- Arrhenia muscigena (Pers.) Quél.
- Auricularia muscigena (Pers.) Mérat
- Calyptella muscigena (Pers.) Quél.
- Cantharellus laevis Fr.
- Chaetocypha muscigena (Pers.) Kuntze
- Cyphella laevis (Fr.) S. Lundell
- Cyphella muscigena (Pers.) Fr.
- Cyphellostereum laeve (Fr.) D.A. Reid 1965
- Lachnella muscigena (Pers.) G. Cunn.
- Leptoglossum laeve (Fr.) W.B. Cooke
- Stereophyllum boreale P. Karst.
- Stereum boreale (P. Karst.) Sacc.
- Thelephora muscigena Pers.
Polską nazwę podał Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako kielisznik naziemny, kielisznik gładki i mszarnik gładki[3]. Wszystkie polskie nazwy są niespójne z aktualną nazwą naukową[1].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status E – gatunek wymierający. W literaturze mykologicznej do 2003 r. opisano tylko 2 jego stanowiska: na Pogórzu Wiśnickim i w Międzyrzeczu Podlaskim[4]>. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Szwajcarii, Holandii[3].
Występuje na torfowiskach i podmokłych łąkach, w młodych lasach iglastych, zwłaszcza pod topolą osiką oraz na śródleśnych łąkach i polanach wśród mchów (głównie płonniki i żurawiec falisty). Owocniki wytwarza od marca do kwietnia. Saprotrof[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-12-29] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-12-29] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 206, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, s. 63, ISBN 83-89648-38-5.