Przejdź do zawartości

Muzeum św. Maksymiliana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Muzeum „Był człowiek”
w Niepokalanowie
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Niepokalanów

Adres

klasztor Niepokalanów
96-515 Teresin

Data założenia

sierpień 1998

Zakres zbiorów

życie o. Maksymiliana;
działalność klasztoru;
pamiątki misyjne[1]

Położenie na mapie gminy Teresin
Mapa konturowa gminy Teresin, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Muzeum „Był człowiek”w Niepokalanowie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Muzeum „Był człowiek”w Niepokalanowie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Muzeum „Był człowiek”w Niepokalanowie”
Położenie na mapie powiatu sochaczewskiego
Mapa konturowa powiatu sochaczewskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Muzeum „Był człowiek”w Niepokalanowie”
Ziemia52°12′15,5″N 20°25′15,0″E/52,204306 20,420833
Multimedia w Wikimedia Commons

Muzeum św. Maksymiliana „Był człowiek” – muzeum funkcjonujące na terenie klasztoru Niepokalanów, otwarte dla zwiedzających w sierpniu 1998 r. Poświęcone jest życiu i pracy o. Maksymiliana Kolbego, który w obozie w Auschwitz ofiarował życie za jednego ze współwięźniów, działalności klasztoru-wydawnictwa Niepokalanów, jak również misjom franciszkańskim na różnych kontynentach.

Powstanie Muzeum

[edytuj | edytuj kod]

Pierwotnie muzeum dedykowane św. Maksymilianowi znajdowało się w tzw. Sali pamiątek. Było to pomieszczenie obejmujące większą część starej kaplicy drewnianej, pochodzącej z lat 1927-29. Kiedy wspomnianej kaplicy przywrócono pierwotną funkcję, muzeum przeniesiono do jednego z przedwojennych budynków Niepokalanowa, gdzie wcześniej znajdowały się pralnia i stolarnia. Myślą wiodącą po ekspozycji stało się hasło „Był człowiek”[1].

Otwarcia i poświęcenia pierwszych dwóch części (historycznej i kolbiańskiej) muzeum dokonał kard. Józef Glemp[2] w dniu 6 sierpnia 1998 r. Przy tej okazji wyraził nadzieję, że nowa wystawa będzie „solidną katechezą”, ukazującą zwiedzającym najkrótszą drogę do Boga. Nieco później, 20 września 1998 r., muzeum zostało powiększone o trzecią część – misyjną, której otwarcia dokonał bp Jan Wilk – franciszkański biskup-misjonarz pracujący w Brazylii[3].

Zamieszczone eksponaty, fotografie z objaśnieniami i inne pamiątki prezentują życie i działalność założyciela klasztoru oraz rozwój samego Niepokalanowa[4]. Ekspozycje, zgromadzone w trzech salach, przygotowali pracownicy z Muzeum Miasta Pabianic. Wystawa otwarta jest do zwiedzania codziennie w godz. od 8.00 do 17.00[2].

Ekspozycje

[edytuj | edytuj kod]

W pierwszej sali, przypominającej historię klasztoru, wita odwiedzających figura św. Maksymiliana, wykonana z brązu przez włoskiego rzeźbiarza Roberto Joppolo[5] z Viterbo. Figura została poświęcona w czasie uroczystości kanonizacyjnych[2] w październiku 1982 r. przez papieża Jana Pawła II. W późniejszym czasie wspomnianą figurę powielono w 4 kopiach (dla Polski, Japonii oraz Ameryki).

W części drugiej można zapoznać się z życiem św. Maksymiliana Kolbego – zaczynając od dzieciństwa, przez młodość i studia, aż po jego działalność w Polsce i w Japonii na polu wydawniczym i misyjnym. Zamieszczone reprodukcje przedwojennych fotografii z podpisami pokazują także, jak krok po kroku powstawał i funkcjonował wielki klasztor-wydawnictwo, zwany Niepokalanowem. Znajduje się tu również replika jego drugiej celi zakonnej[2], gdzie mieszkał od połowy 1936 roku (po powrocie z Japonii) do lutego 1941 (kiedy został aresztowany)[1].

Trzecia, ostatnia sala prezentuje eksponaty z misji franciszkańskich[6], prowadzonych w takich krajach, jak Japonia, Brazylia, Zambia, Peru, Kenia czy Tanzania. Eksponaty te zostały przywiezione w większości przez pracujących tam misjonarzy. Są tu również pamiątki, ukazujące sławę pośmiertną oraz ogłoszenie świętym Męczennika z obozu w Auschwitz[4].

Do obiektów, cieszących się dużym zainteresowaniem odwiedzających, należą zasuszone piranie, skóry z węża oraz misternie wykonane paschał i krzyż (dary gdańskiej pielgrzymki wspólnot trzeźwościowych). Nietypowe pochodzenie mają dwa spośród zgromadzonych obrazów: obraz św. Maksymiliana wykonano ze znaczków pocztowych, natomiast obraz Matki Bożej utkany jest z ziaren zboża.

Galeria zdjęć

[edytuj | edytuj kod]
  • „Był człowiek” – wnętrze muzeum
    „Był człowiek” – wnętrze muzeum
  • Krzyż i paschał – dar pielgrzymów
    Krzyż i paschał – dar pielgrzymów
  • Replika pokoju o. Maksymiliana
    Replika pokoju o. Maksymiliana
  • Część misyjna – eksponaty japońskie
    Część misyjna – eksponaty japońskie

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Muzeum św. Maksymiliana. Powstanie muzeum – prezentowane eksponaty – pokój o. Maksymiliana, 2023. [dostęp 2024-04-27]. (pol.).
  2. ↑ a b c d o. Roman Soczewka OFMConv: Niepokalanów. Przewodnik. Niepokalanów 2021: Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, s. 29, 51, 64, 85. ISBN 978-83-7766-219-9. (pol.).
  3. ↑ Bishop João Casimiro Wilk, OFMConv.. Bishop of Anápolis, Goias, Brazil, since 2004. [dostęp 2024-05-27]. (pol.).
  4. ↑ a b U Niepokalanej w Niepokalanowie. Śladami założyciela – muzeum – strażacy – apostolstwo – bazylika, 2004. [dostęp 2024-05-12]. (pol.).
  5. ↑ Viterbo – E’ morto il grande artista e scultore Roberto Joppolo. Viterbo. Dobiegło kresu życie artysty i rzeźbiarza Roberto Joppolo, 2022. [dostęp 2024-05-24]. (wł.).
  6. ↑ fra Paolo Fiasconaro OFMConv (red.): Andate e annunziate. Presenza missionaria dei Frati Minori Conventuali nel mondo, 2022 [Idźcie i głoście. Obecność misyjna Braci Mniejszych Konwentualnych na świecie]. FIMP, Rzym 2022: Centro Missionario Francescano Onlus, s. 23, 35, 47, 69-72, 169-171. (wł.).

Linki i źródła

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Muzeum_św._Maksymiliana&oldid=73871270”