Przejdź do zawartości

Mychajło Pohotowko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mychajło Pohotowko
Михайло Миколайович Поготовко
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1891
Baranowe

Data i miejsce śmierci

31 marca 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1920;
1920–1923

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Jednostki

30 Połtawski Pułk Piechoty,
8 Korpus Lotniczy,
1 Turkiestański Korpus Lotniczy,
1 Ukraiński Oddział Lotniczy Wojska Ukraińskiej Rady Centralnej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna ukraińsko-sowiecka,
wojna polsko-bolszewicka

Późniejsza praca

działacz emigracyjny,
działacz narodowy

Odznaczenia
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
Grób Mychajły Pohotowki na cmentarzu prawosławnym na warszawskiej Woli

Mychajło Mykołajowycz Pohotowko, ukr. Михайло Миколайович Поготовко (ur. 27 października?/8 listopada 1891 we wsi Baranowo w guberni charkowskiej, zm. 31 marca 1944 w Warszawie) – rosyjski, a następnie ukraiński wojskowy (podpułkownik), szef warszawskiego oddziału Ukraińskiego Komitetu Centralnego[potrzebny przypis] podczas II wojny światowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył szkołę realną w Połtawie, zaś na pocz. grudnia 1914 r. 1 szkołę wojskową w Kijowie. Brał udział w I wojnie światowej. Służył w 30 Połtawskim Pułku Piechoty, obejmując funkcję adiutanta pułkowego. Awansował do stopnia sztabskapitana. Był odznaczony wieloma medalami. W poł. grudnia 1916 r. ukończył szkołę lotników-obserwatorów w Kijowie. Został lotnikiem-obserwatorem w 8 Korpuśnym Oddziale Lotniczym. W poł. listopada 1917 r. współuczestniczył w jego ukrainizacji i przeniesieniu do Kijowa. Od poł. grudnia tego roku był lotnikiem 1 Ukraińskiego Oddziału Lotniczego Wojska Rady Centralnej, który następnie wszedł w skład Hajdamackiego Kosza Słobodzkiej Ukrainy. W poł. marca 1918 r. został lotnikiem 1 Zaporoskiego Oddziału Lotniczego. Od pocz. stycznia 1919 r. pełnił funkcję konsultanta prawnego Zarządu Lotnictwa Armii Czynnej Ukraińskiej Republiki Ludowej. W poł. lutego stanął na czele wydziału gospodarczo-finansowego, zaś pod koniec marca tego roku wydziału ogólno-wojskowego Zarządu. W poł. lutego 1920 r. – po zwolnieniu go z wojska – przybył do Kamieńca Podolskiego. Pod koniec maja tego roku powrócił do służby wojskowej, zostając zastępcą szefa Zarządu Lotnictwa Armii Czynnej URL. Pod koniec 1920 r. wraz z pozostałymi ukraińskimi wojskowymi internowano go w Polsce. Od końca lutego 1921 r. pełnił obowiązki dowódcy kurenia szkoleniowego żandarmerii polowej Armii Czynnej URL. Doszedł do stopnia podpułkownika. W 1923 r. zamieszkał w Warszawie.

W czasie niemieckiej okupacji Polski wiosną 1940 r. stanął na czele miejscowego oddziału Centralnego Ukraińskiego Komitetu Narodowego z siedzibą w okupowanym Krakowie[1]. Opowiadał się za formowaniem ukraińskich oddziałów wojskowych w służbie niemieckiej. Był jednym z inicjatorów utworzenia Ukraińskiego Wojska Wyzwoleńczego. Od 1943 r. był przedstawicielem Zarządu Wojskowego 14 Dywizji Grenadierów SS "Galizien". Denuncjował przed Niemcami Polaków, jak też Ukraińców, którzy z nimi współpracowali (m.in. płk. Pawło Szandruka)[potrzebny przypis].

31 marca 1944 r. w swoim biurze w Warszawie został zabity wraz z kilkoma działaczami ukraińskimi przez partyzantów Armii Krajowej w akcji likwidacyjnej – Akcji Komitet Ukraiński[1].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Strzembosz 1983 ↓, s. 446.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tomasz Strzembosz: Oddziały szturmowe konspiracyjnej Warszawy 1939–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-01-04203-6.
  • Jarosław Tinczenko, Офіцерський корпус Армії Української народної республіки (1917-1921), 2007