Nabucco (gazociąg)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Planowany przebieg gazociągu Nabucco

Nabucco – nazwa proponowanego gazociągu, którym transportowany miał być gaz ziemny z Iranu, Azerbejdżanu, Rosji lub wschodniej części Turcji do Austrii poprzez Bułgarię, Rumunię i Węgry. Zdaniem niektórych ekspertów, Nabucco miało stanowić alternatywę wobec rosyjskiego monopolu na dostawy gazu do Europy Środkowo-Wschodniej. Z projektu zrezygnowano w 2013 roku.

Charakterystyka gazociągu[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczęcie budowy mającego mieć ok. 3900 km długości gazociągu Nabucco było zaplanowane na koniec 2012 roku, jej zakończenie na koniec 2015 roku. Przepustowość miała wynieść 31 mld m³. Koszt konstrukcji planowano na około 7,9 miliardów euro i miał zostać pokryty w 30% przez udziałowców, a w 70% z kredytów[1].

Projekt budowy Nabucco został włączony w program Trans-European Energy Network finansowany przez Unię Europejską[2].

Ocena wykonalności projektu została opłacona z grantu Unii Europejskiej, zaś sam projekt został zaaprobowany w 2006 roku[3].

Potencjalne źródła dostaw gazu[edytuj | edytuj kod]

Nabucco miał zostać podłączony w pobliżu miasta Erzurum do gazociągu łączącego irański Tebriz z Ankarą oraz do gazociągu południowokaukaskiego, który miał zapewnić Nabucco połączenie z planowanym gazociągiem transkaspijskim. Dzięki temu Nabucco miał przesyłać gaz m.in. z Iranu, Azerbejdżanu i Turkmenistanu do Europy. Oprócz tego rozważano również transport gazu z Rosji[4]. Zachodnia część gazociągu miała kończyć się w austriackiej miejscowości Baumgarten an der March, w której znajduje się jeden z największych europejskich węzłów rozdzielczych gazu ziemnego.

W lutym 2009 roku zostało podpisane porozumienie pomiędzy Iranem i Turcją dotyczące transportu irańskiego gazu do Europy[5]. Dostarczanie prawie połowy niezbędnego dla realizacji projektu gazu (15 mld m³) do 2012 roku zaproponował Irak[6].

Udziałowcy projektu[edytuj | edytuj kod]

Projektem budowy Nabucco zajmowała się spółka Nabucco Gas Pipeline International GmbH utworzona w 2004 roku w Wiedniu. Udziałowcami w projekcie były:

Wszyscy udziałowcy posiadali po 16,7% akcji spółki[7]. Zainteresowanie uczestnictwem w projekcie wyraziły także Gaz de France (Francja), niemieckie E.ON[8], rosyjski Gazprom oraz Ukraina[9].

13 lipca 2009 w Ankarze Turcja, Bułgaria, Rumunia, Węgry i Austria podpisały umowę w sprawie budowy magistrali, która ma mieć 3,3 tys. km długości, zaś jej przepustowość planowana była na 31 miliardów metrów sześciennych surowca rocznie[6].

Przewidywana działalność operacyjna gazociągu[edytuj | edytuj kod]

W początkowych latach po zakończeniu budowy gazociągu miał dostarczać od 4,5 do 13 miliardów metrów sześciennych gazu ziemnego rocznie, z tego 2-8 miliardów metrów sześciennych rocznie miało dotrzeć do Baumgarten an der March. W późniejszym okresie połowa ilości transportowanego gazu miała być przejmowana przez kraje tranzytowe, zaś reszta docierać do Austrii. Około 2012 roku gazociąg miał przesyłać ogółem 25,5-31 miliardów metrów sześciennych gazu rocznie[10].

Projekt konkurencyjny[edytuj | edytuj kod]

Konkurencyjny wobec Nabucco projekt wysunął rosyjski Gazprom. Stosownie do niego, istniejący rosyjski gazociąg Błękitny potok miałby zostać przedłużony na Bałkany, a stamtąd do Węgier i do Włoch. Na Węgrzech Gazprom wybudowałby magazyny gazu oraz węzeł rozdzielczy. 28 lutego 2008 roku w obecności Ferenca Gyurcsánego (premiera Węgier) i Władimira Putina (premiera Rosji) podpisano na Kremlu kontrowersyjną umowę Gazpromu i MOL o przeprowadzeniu gazociągu South Stream przez terytorium Węgier. Tym samym Gyurcsány poparł projekt rosyjski, konkurencyjny wobec projektu gazociągu Nabucco, priorytetowego projektu Unii Europejskiej, której Węgry są członkiem[11].

 Osobny artykuł: Gazociąg Południowy.

Poparcie Unii Europejskiej dla Nabucco[edytuj | edytuj kod]

Mimo początkowego sprzeciwu Niemiec Unia Europejska w marcu 2009 podjęła decyzję o dofinansowaniu rozpoczęcia prac przy gazociągu Nabucco kwotą 200 mln €[12]. Przewodniczący Komisji Europejskiej José Manuel Barroso i komisarz ds. energii Günther Oettinger zabiegali o włączenie Turkmenistanu i Azerbejdżanu do projektu[13].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Facts & Figures. [dostęp 2011-02-19]. (ang.).
  2. Oficjalna Witryna Trans-European Energy Network; Nabucco opatrzono symbolem NG3. Komisja Europejska. [dostęp 2009-06-13]. (ang.).
  3. Report from the Commission to the European Parliament, the Council, the Economic and Social Committee and the Committee of the Regions on the implementation of the guidelines for trans- European networks in the period 2002–2004 (.pdf). Komisja Europejska, 2006-08-29. [dostęp 2009-06-13]. (ang.).
  4. Austria: Niech Nabucco trasportuje rosyjski gaz. Money.pl, 2007-05-23. [dostęp 2009-06-13]. (pol.).
  5. Wojciech Kobryń: Iran chce zasilać w gaz rurociąg "Nabucco". Gaz z Iranu do Europy. Nasz Dziennik, 2009-02-24. [dostęp 2009-06-13]. (pol.).
  6. a b "FT": Irak będzie dostarczał połowę gazu dla Nabucco. Onet.pl, 2009-07-14. [dostęp 2009-07-14]. (pol.).
  7. RWE joins Nabucco consortium as sixth partner. Press release. Nabucco Gas Pipeline International GmbH, 2008-02-06. [dostęp 2008-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-05-30)].
  8. Nabucco hunts for designer. Upstream Online, 2006-10-13. [dostęp 2009-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-02)]. (ang.).
  9. Ukraina jest zainteresowana gazociągiem Nabucco. Portal górniczy "Teberia", 2007-06-27. [dostęp 2009-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-02)]. (pol.).
  10. Prezentacja projektu Nabucco na "2nd WorkGroup meetingon SEE Gas Industry Infrastructure Financing". seerecon.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-13)]. (OMV Nabucco team, 10.2005) (ang.)
  11. Agnieszka Łakoma: Węgry poparły rosyjski gazociąg, choć nie służy UE. rp.pl, 2008-02-29. [dostęp 2009-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-15)]. (pol.).
  12. The Wall Street Journal Polska, 20.03.2009, str. 2.
  13. UniaEuropejska.org: Barroso walczy o dostawy dla Nabucco. [dostęp 2011-01-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]