Nabój 7,62 × 54 mm R
 Naboje 7,62 × 54 mm R różnych producentów | |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Kaliber |
7,62 mm |
| Średnica | |
| pocisku |
7,90 mm |
| max. szyjki |
8,50 mm |
| max. stożka przejściowego |
11,47 mm |
| max. łuski |
12,32 mm |
| kryzy |
14,40 mm |
| Długość | |
| łuski |
53,72 mm |
| pocisku |
28,6 mm |
| naboju |
76,7–77,2 mm |
| Masa | |
| naboju |
20,4–25,5 g |
| pocisku |
9,50–12,96 g |
| materiału miotającego |
2,9–3,2 g |
| Inne | |
| Prędkość początkowa |
780–870 m/s |
| Energia początkowa |
2920–4466 J |
| Ciśnienie maksymalne |
300 MPa |
7,62 × 54 mm R – nabój karabinowy opracowany w latach 80. XIX wieku w Rosji.
Nabój 7,62 × 54 mm R został przyjęty do uzbrojenia w 1891 roku wraz z karabinem wz. 1891. Choć były już wówczas znane naboje bez kryzy wystającej, ze względu na niski poziom rosyjskiego przemysłu zdecydowano się na przyjęcie naboju z kryzą wystającą, broń zasilana taką amunicją ma bardziej skomplikowaną konstrukcję, ale może być produkowana z większymi tolerancjami.
Po II wojnie światowej nabój 7,62 × 54 mm R stał się przepisowym nabojem karabinowym armii państw Układu Warszawskiego. Obecnie obok naboju 7,62 × 51 mm NATO należy do najpowszechniej używanych naboi karabinowych.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
ZSRR/Rosja[edytuj | edytuj kod]
- LPS – pocisk lekki z rdzeniem stalowym, masa pocisku 9,65 g, prędkość początkowa 870 m/s, oznaczenie: końcówka pocisku pomalowana na srebrno.
- D – pocisk ciężki z rdzeniem ołowianym, masa pocisku 11,98 g.
- BS-40 – pocisk przeciwpancerno-zapalający ciężki, z rdzeniem wolframowym, masa pocisku 12,11 g, prędkość początkowa 805 m/s, oznaczenie: końcówka pocisku pomalowana na czarno z czerwoną szarfą.
- T46 – pocisk smugowy, masa pocisku 9,65 g zasięg smugi – 1000 m, oznaczenie: końcówka pocisku pomalowana na zielono.
- BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy z rdzeniem stalowym, masa pocisku 9,2 g.
- PZ – pocisk zapalająco-wskaźnikowy, masa pocisku 10,36 g.
- 7N1 – nabój do karabinów wyborowych, głównie SWD.
Finlandia[edytuj | edytuj kod]
- D166 – pocisk zwykły, masa pocisku 12,96 g, prędkość początkowa 700 m/s.
- D276 – pocisk zapalający.
- D277 – pocisk przeciwpancerny.
- D278 – pocisk smugowy.
Polska[edytuj | edytuj kod]
- L – pocisk lekki, oznaczenie: nie posiada[1]; łuska emaliowana.
- ŁPS – pocisk lekki z rdzeniem stalowym, masa pocisku 9,65 g, prędkość początkowa 870 m/s, oznaczenie: końcówka pocisku pomalowana na srebrno.
- C – pocisk ciężki, oznaczenie: pas na skrzynce żółty, końcówka pocisku żółta[1].
- B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający, oznaczenie: pas na skrzynce czarno czerwony, końcówka pocisku czarna z czerwoną szarfą[1].
- T46 – pocisk smugowy, oznaczenie: pas na skrzynce zielony; końcówka pocisku pomalowana na zielono[1].
- PZ – pocisk zapalająco-wskaźnikowy, oznaczenie: pas na skrzynce czerwony, końcówka pocisku czerwona[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Kochański, Broń strzelecka lat osiemdziesiątych, Warszawa: Bellona, 1991, ISBN 83-11-07784-3, OCLC 233499382.
- Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
