Przejdź do zawartości

Najwyższy Sąd Wojskowy (Polska Rzeczpospolita Ludowa)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Najwyższy Sąd Wojskowy – sąd stojący na czele osobnego pionu sądownictwa wojskowego w Polsce Ludowej w latach 19441962. Jego kompetencje przejęła w 1962 roku Izba Wojskowa Sądu Najwyższego. Składał się z prezesa, wiceprezesa i odpowiedniej liczby sędziów NSW.

Właściwość sądu

[edytuj | edytuj kod]

Do właściwości Najwyższego Sądu Wojskowego należało:

  • rozpoznawanie za zgodą Naczelnego Dowódcy spraw dowódców dywizji, korpusów i zajmujących równorzędne stanowiska służbowe oraz innych osób;
  • rozpoznawanie spraw osób, służbowo przynależnych do jednostek wojskowych, podlegających bezpośrednio Na-czelnemu Dowództwu Wojska Polskiego i nie posiadających własnych sądów formacyjnych;
  • rozpoznawanie w trybie nadzoru sądowego orzeczeń wszystkich sądów wojskowych
  • wyjaśnianie przepisów prawa, które budzą wątpliwość lub których stosowanie wywołało rozbieżność w orzecznictwie.

Orzecznictwo

[edytuj | edytuj kod]

Najwyższy Sąd Wojskowy wydawał przez istniejące przy nim Biuro Orzecznictwa zbiór swoich orzeczeń i opinii, zawierających rozstrzygnięcia zasadniczych zagadnień prawnych[1].

Prezesi Najwyższego Sądu Wojskowego 1944-1962

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Art. 32-37 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 23 września 1944 r. - Prawo o ustroju Sądów Wojskowych i Prokuratury Wojskowej (Dz.U. z 1944 r. nr 6, poz. 29)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Warszawa 1991, s. 241.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]