Nathaniel Cartmell
| |||||||||||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
13 stycznia 1883 | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
23 sierpnia 1967 | ||||||||||||||||||
| Wzrost |
182 cm | ||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Nathaniel John „Nate” Cartmell (ur. 13 stycznia 1883 w hrabstwie Union w stanie Kentucky, zm. 23 sierpnia 1967 w Forest Hills w Queens w Nowym Jorku[1]) – amerykański lekkoatleta sprinter, czterokrotny medalista olimpijski.
Na igrzyskach olimpijskich w 1904 w Saint Louis Cartmell zdobył dwa srebrne medale w biegu na 100 metrów i biegu na 200 metrów. Oba razy przegrał ze swym rodakiem Archiem Hahnem, a wyprzedził innego Amerykanina Williama Hogensona. Startował także w biegu na 60 metrów, ale odpadł w repasażu[1]. Między 1906 a 1908 trzykrotnie zdobywał akademickie mistrzostwo Stanów Zjednoczonych (IC4A) zarówno na 100 jardów, jak i na 220 jardów[2]. Nie zdobył jednak nigdy mistrzostwa USA (AAU)[3].
Na igrzyskach olimpijskich w 1908 w Londynie Cartmell zajął 3. miejsce w biegu na 200 metrów oraz 4. miejsce w biegu na 100 metrów, a także zwyciężył w sztafecie olimpijskiej, która składała się z biegów na odcinkach o długości kolejno 200 m + 200 m + 400 m + 800 m. Był to jedyny przypadek rozegrania tej konkurencji na igrzyskach olimpijskich. Zwycięska sztafeta amerykańska biegła w składzie William Hamilton, Nathaniel Cartmell, John Taylor i Mel Sheppard[1].
W 1909 Cartmell zwyciężył w mistrzostwach Wielkiej Brytanii (AAA) na 220 jardów oraz zajął 2. miejsce na 100 jardów za mistrzem olimpijskim Reggie Walkerem ze Związku Południowej Afryki[4][5]. W sezonie 1909 przeszedł na zawodowstwo. Był zawodowym rekordzistą świata na 220 jardów w tym roku (21,5 s). Zakończył karierę biegacza w 1912 i poświęcił się pracy trenera[1].
Od 1909 trenował drużynę lekkoatletyczną University of North Carolina, a od 1910 także drużynę koszykarską tej uczelni. Przez cztery lata prowadził zespół koszykówki do 1914 osiągając 26 zwycięstw przy 23 porażkach[6]. Odszedł po wykryciu, że nielegalnie grał hazardowo w kości z zawodowymi graczami[7].
Rekordy życiowe:[1]
- 100 m – 11,0 s. (1908)
- 200 m – 21,5 s. (1907)
Cartmell nosił przydomek Bloody Neck (Krwawy kark), podobno od używanego przez niego angielskiego przekleństwa bloody ("cholerny") albo też ze względu na fakt, że w dzieciństwie wskutek wypadku stracił dwa i pół palca prawej ręki[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Nate Cartmell [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-14] (ang.).
- ↑ IC4A Championships (1876-1942) [online], GBRAthletics [dostęp 2009-12-31] (ang.).
- ↑ United States Championships (Men 1876-1942) [online], GBRAthletics [dostęp 2009-12-31] (ang.).
- ↑ AAA and National Championships Medallists – 100 yards and 100 metres [online], nuts.org.uk [dostęp 2021-05-14] (ang.).
- ↑ AAA and National Championships Medallists – 220 yards and 200 metres [online], nuts.org.uk [dostęp 2021-05-14] (ang.).
- ↑ a b Ken Rappoport: Tales from the Tar Heel Locker Room. Champaign: Sports Publishing L.L.C., 2005, s. 3-4. ISBN 1-59670-006-8. [dostęp 2009-12-31]. (ang.).
- ↑ Adam Powell: University of North Carolina Basketball. Charleston: Arcadia Publishing, 2005, s. 11. ISBN 0-7385-4150-8. [dostęp 2009-12-31]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Powell: University of North Carolina Basketball. Charleston: Arcadia Publishing, 2005, s. 11. ISBN 0-7385-4150-8. [dostęp 2009-12-31]. (ang.).
- Ken Rappoport: Tales from the Tar Heel Locker Room. Champaign: Sports Publishing L.L.C., 2005, s. 3-4. ISBN 1-59670-006-8. [dostęp 2009-12-31]. (ang.).