Natychmiastowe globalne uderzenie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Natychmiastowe globalne uderzenie (lub szybkie globalne uderzenie) – program wojskowy zainicjowany w Stanach Zjednoczonych na początku XXI wieku.

Celem programu było utworzenie konwencjonalnych środków rażenia, zdolnych do osiągnięcia dowolnego celu na świecie w przeciągu od jednej do dwóch godzin po starcie z terytorium Stanów Zjednoczonych, w sposób podobny do działania termojądrowych międzykontynentalnych rakiet balistycznych[1][2]. Taka broń pozwoliłaby Stanom Zjednoczonym reagować na szybko rosnące zagrożenia zdecydowanie skuteczniej niż jest to możliwe z użyciem sił konwencjonalnych. System ten może być też użyteczny w trakcie wojny jądrowej, zastępując broń jądrową dla około 30% celów uderzeń[3]. Program obejmuje znane jak i dopiero rozwijane technologie, z włączeniem rakiet naziemnych, powietrznych i podwodnych. Zgodnie z ówczesnymi planami doświadczalne wersje nowych urządzeń miały być rozmieszczone w 2014 lub 2015 roku, a całość systemu miała być gotowa najwcześniej w latach 2017-2020.

Według doniesień prasowych z 2010 r. system taki stałby się równorzędnym, obok nuklearnego, elementem arsenału militarnego USA. Wywołało to żądania Federacji Rosyjskiej, aby wprowadzić parytet - zainstalowaniu jednego urządzenia tego systemu miałoby towarzyszyć wycofanie jednego pocisku nuklearnego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Elaine Grossman, Air Force Proposes New Strike Missile [online], Military.com, 8 kwietnia 2006 [dostęp 2012-02-12].
  2. In the works: A missile to hit anywhere in 1 hr [online], The Times of India, 2 kwietnia 2010 [dostęp 2013-06-18].
  3. Talks at U.S. Strategic Command and University of California San Diego [online], Federation of American Scientists, 12 sierpnia 2012 [dostęp 2015-03-03].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]