Niedrożność smółkowa
Niedrożność smółkowa (łac. meconium ileus) – jeden z pierwszych[1] i najcięższych objawów mukowiscydozy. Do niedrożności smółkowej dochodzi u 5-20% noworodków z mukowiscydozą. Niedrożność ta powstaje w wyniku niedoboru enzymów trzustkowych, przez co smółka (zawartość jelit płodu, która składa się z reszt połkniętych wód płodowych, żółci, złuszczonych nabłonków i mazi płodowej) nie może ulec rozpuszczeniu i zatyka światło jelit pod postacią lepkich czopów. Normalnie smółka jest wydalana zaraz po narodzinach. Niedrożność smółkową można stwierdzić w badaniu USG płodu.
Typowymi objawami u noworodków są: brak smółki, wzdęty brzuch i wymioty, występujące w pierwszych dobach życia dziecka. Oprócz zatkania światła jelita mogą nastąpić groźne powikłania, takie jak: skręt, uwięzienie lub zarośnięcie jelita, perforacja, smółkowe zapalenie otrzewnej.
Niedrożność smółkowa nie wskazuje na stopień ciężkości przebiegu mukowiscydozy[2].
Leczenie
[edytuj | edytuj kod]W 60% przypadków stosuje się leczenie farmakologiczne, jeśli jednak nie przynosi efektów, to konieczne jest leczenie chirurgiczne.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ James Hutchison: Practical paediatric problems. London: Lloyd-Luke, 1975. ISBN 0-85324-114-7.
- ↑ Peter G Jones: Clinical Paediatric Surgery. Wyd. 2nd. Oxford: Blackwell, 1976, s. 74-5. ISBN 0-632-00089-9.
