Przejdź do zawartości

Niszczyciele min typu Lerici

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niszczyciele min typu Lerici
Ilustracja
"Vieste" (M 5553)
Kraj budowy

 Włochy

Użytkownicy

 Marina Militare

Stocznia

Intermarine

Wejście do służby

1985-1996

Zbudowane okręty

12

Okręty w służbie

10

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

503 t
670 t (Gaeta)

Długość

49,9 m
52,5 m (Gaeta)

Szerokość

9,6 m
9,9 m (Gaeta)

Zanurzenie

2,6 m

Napęd

1 silnik wysokoprężnye, 2 śruby

Prędkość

12 węzłów
15 węzłów (Gaeta)

Zasięg

2500 mil

Załoga

44
51 (Gaeta)

Uzbrojenie

1 armata automatyczna Oerlikon kalibru 20 mm

Niszczyciele min typu Lerici – typ dwunastu włoskich niszczycieli min zbudowanych w latach 80. i 90. XX wieku dla włoskiej marynarki wojennej (Marina Militare) przez stocznię Intermarine w Sarzanie. Okręty budowano w dwóch seriach – pierwsza, licząca cztery jednostki została ukończona w 1985 roku, podczas gdy osiem okrętów zmodyfikowanej drugiej serii (zwanej też typem Gaeta) trafiło do służby w latach 1992-1996. W 2015 roku ze służby wycofane zostały dwie jednostki[1].

Na bazie niszczycieli min typu Lerici skonstruowano również okręty na potrzeby innych krajów – Stanów Zjednoczonych (typ Osprey), Australii (typ Huon), Finlandii (typ Katanpää), Malezji, Nigerii oraz Tajlandii.

Okręty

[edytuj | edytuj kod]

 Włochy

  • I seria
    • „Lerici” (M 5550) – wycofany w 2015 roku
    • „Sapri” (M 5551) – wycofany w 2015 roku
    • „Milazzo" (M 5552)
    • „Vieste” (M 5553)
  • II seria (typ Gaeta)
    • „Gaeta” (M5554)
    • „Termoli” (M5555)
    • „Alghero” (M5556)
    • „Numana” (M5557)
    • „Crotone” (M5558)
    • „Viareggio” (M5559)
    • „Chioggia” (M5560)
    • „Rimini” (M5561)

 Australia

  • typ Huon – 6 jednostek

 Finlandia

 Malezja

  • typ Mahamiru – 4 jednostki

 Nigeria

  • 2 jednostki

 Stany Zjednoczone

 Tajlandia

  • typ Lat Ya – 2 jednostki

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ultimo Ammaina bandiera per i cacciamine Lerici e Sapri. Marina Militare, 2015-09-21. [dostęp 2016-03-24]. (wł.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Cacciamine. Marina Militare. [dostęp 2011-02-27]. (wł.).