Przejdź do zawartości

Marina Militare

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marina Militare
Godło
Godło Marina Militare
Państwo

 Włochy

Siły zbrojne

Włoskie Siły Zbrojne

Data utworzenia

1946

Prefiks

(brak)

Bandera

Proporzec

Motto

Patria e Onore

Marina Militaremarynarka wojenna Włoch istniejąca od roku 1946, kiedy zastąpiła poprzednią Regia Marina – marynarkę wojenną Królestwa Włoch z przejęcia jej zachowanych jednostek i personelu. W sierpniu 2014 włoska marynarka wojenna liczyła 30 923 aktywnych członków personelu, z około 184 jednostkami pływającymi w służbie, w tym mniejszymi jednostkami pomocniczymi. Jest ona uważana za marynarkę wieloregionalną i zdolną do operowania na otwartych wodach oceanów. Wraz z wojskami lądowymi (Esercito Italiano), siłami powietrznymi i karabinierami tworzy Włoskie Siły Zbrojne. Prezydent Włoch jest zwierzchnikiem marynarki wojennej, zgodnie z konstytucją jako głównodowodzący siłami zbrojnymi. Ministerstwo Obrony, za pośrednictwem Sztabu Admiralicji (Stato Maggiore Marina – SMM), sprawuje kontrolę operacyjną nad Włoską Marynarką Wojenną[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Regia Marina została utworzona 17 marca 1861 w trakcie zjednoczenia Włoch po proklamowaniu powstania Królestwa Włoch. Tak jak Królestwo było zjednoczeniem różnych państw na Półwyspie Apenińskim, tak Regia Marina została utworzona z marynarki wojennej tych państw, choć głównymi składnikami były marynarki wojenne byłych królestw Sardynii i Obojga Sycylii.

Włochy, jako jeden ze zwycięzców I wojny światowej, zbudowały silną flotę z nowoczesnymi jednostkami nawodnymi i licznymi podwodnymi jeszcze przed wybuchem II wojny światowej. Podczas II wojny światowej brak lotniskowców, brak współpracy między marynarką wojenną a siłami powietrznymi, brak paliwa, brak radaru oraz sukcesy kryptologów z brytyjskiego Bletchley Park osłabiły zdolności operacyjne włoskiej floty na dużej części Morza Śródziemnego. Odszyfrowywanie niemieckich i włoskich meldunków umożliwiał zatapianie, w szczególności w nocy, statków i okrętów z dostawami do Afryki Północnej. Włoskie okręty mogły konkurować z brytyjskimi w świetle dziennym, natomiast w nocy z powodu braku radaru były w o wiele gorszej sytuacji od jednostek brytyjskich. Po zawarciu rozejmu w Cassibile 3 wrześniua 1943 rząd Badoglio zdołał przekazać większość okrętów wojennych Aliantom zgodnie z traktatem, pomimo okupacji niemieckiej. Pancernik Roma został zatopiony przez niemieckie lotnictwo w drodze na Maltę[2]. Przy boku niemieckie Wehrmachtu pozostały mniejsze jednostki morskie, w tym jednostka specjalna X Flotylla MAS, która pod dowództwem Junio ​​Valerio Borghesego do 1945 stanowiła w faszystowskiej Włoskiej Republice Socjalnej swego rodzaju państwo w państwie wspomagając niemieckie działania[3].

W 1946, po zniesieniu monarchii, włoska marynarka wojenna przyjęła nazwę Marina Militare („Marynarka Wojenna”). Po zniesieniu ostatnich ograniczeń nałożonych przez Aliantów w 1950 skupiono się na małej, ale technicznie zaawansowanej flocie. Tę nową linię poszły również takie włoskie firmy jak Fincantieri, Oto Melara i Selenia. W połowie lat 70. XX w. tzw. „ustawa o flocie” wzmocniła włoską marynarkę wojenną. Nowoczesna flota, stworzona w kolejnych latach, częściowo służy do dziś, lecz jest stopniowo wymieniana na mocy ustawy z 27 grudnia 2013 o Programie odnowy floty (Programma di Rinnovamento Navale)[4]. Ze względu na ciągłe problemy budżetowe Marynarka Wojenna w ostatnich latach miała trudności z uruchamianiem nowych projektów, głównie w ramach współpracy międzynarodowej, która ogranicza koszty rozwoju i koszty jednostkowe. Jednym z nowych projektów jest projekt „Europejskiej Korwety Patrolowej” (EPC), która ma być prototypem nowej klasy okrętu. Ma on być wspólną platformą wykorzystywaną przez różne kraje europejskie, który może być dostosowany do potrzeb różnych członków i różnych zadań. Są nią okręty patrolowe typu Thaon-di-Revel[5]. W przyszłości utrzyma się tendencja do posiadania małej, ale zaawansowanej technologicznie floty[6][7].

Okręty

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista lotniskowców włoskich.
Typ Zdjęcie Okręty Znak W służbie Producent Wyporność (t) Długość (m)
Lotniskowce (2)
Cavour (C 550) Cavour C 550 2009 Riva Trigoso, Sestri Levante
Muggiano, La Spezia
30 100 244
Trieste (L 9890) Trieste L 9890 2024 Fincantieri, Castellammare di Stabia; Cantiere navale del Muggiano, La Spezia 38 000 245
Okręty desantowe-doki typu LPD(inne języki) (3)
San Giorgio San Marco (L 9893) San Giorgio(inne języki)
San Marco(inne języki)
San Giusto
L 9892
L 9893
L 9894
1987
1988
1994
Fincantieri, Genua 7960
7960
8000
133
Okręty podwodne (7)
Sauro(inne języki) Primo Longobardo (S 524) Salvatore Pelosi
Giuliano Prini
Primo Longobardo(inne języki)
Gianfranco Gazzana Priaroggia(inne języki)
S 522
S 523
S 524
S 525
1988
1989
1993
1995
Fincantieri, Monfalcone 1862 66
212A Todaro Salvatore Todaro (S 526) Salvatore Todaro(inne języki)
Scirè(inne języki)
Pietro Venuti
S 526
S 527
S 528
2006
2007
2016
Fincantieri, Monfalcone 1830 56
Niszczyciele rakietowe (4)
Durand de La Penne Luigi Durand de la Penne (D 560) Luigi Durand de la Penne(inne języki)
Francesco Mimbelli(inne języki)
D 560
D 561
1993 Fincantieri, Sestri Levante 5400 148
Orizzonte Caio Duilio (D 554) Andrea Doria
Caio Duilio
D 553
D 554
2007
2011
Fincantieri, Sestri Levante 7050 153
Fregaty (17)
Bergamini (FREMM) Carlo Margottini (F 592) Carlo Bergamini(inne języki)
Virginio Fasan(inne języki)
Carlo Margottini(inne języki)
Carabiniere(inne języki)
Alpino(inne języki)

Luigi Rizzo(inne języki)

Federico Martinengo

Antonio Marceglia

F 590
F 591
F 592
F 593
F 594

F 595

F596

F 597

2013
2013
2014
2015
2016

2017

2018

2019

Fincantieri, Sestri Levante 6700 144
Maestrale „Scirocco” (F573)(inne języki) Grecale(inne języki)
Libeccio(inne języki)
Scirocco(inne języki)
Aliseo(inne języki)
Euro
Espero(inne języki)
Zeffiro(inne języki)
F 571
F 572
F 573
F 574
F 575
F 576
F 577
1983
1983
1983
1983
1984
1985
1985
Fincantieri, Sestri Levante 3040 123
Lupo Bersagliere (F 584) Aviere
Bersagliere(inne języki)
F 583
F 584
1995 Fincantieri, Ankona 2525 114
Korwety (4)
Minerva Sfinge (F 554) Sfinge
Driade
Chimera
Fenice
F 554
F 555
F 556
F 557
1990
1991
1990
1991
Fincantieri, La Spezia 1285 87
Okręty patrolowe (10)
Cassiopea(inne języki) Cassiopea (P 401) Cassiopea
Libra
Spica
Vega
P 401
P 402
P 403
P 404
1989
1991
1991
1990
Fincantieri, La Spezia 1500 81
Comandanti Comandante Foscari (P 493) Comandante Cigala Fulgosi
Comandante Borsini
Comandante Bettica
Comandante Foscari
P 490
P 491
P 492
P 493
2004 Fincantieri, La Spezia 1512 89
Sirio(inne języki) Sirio (P 409) Sirio(inne języki)
Orione(inne języki)
P 409
P 410
2003 Fincantieri, La Spezia 1518 89
Niszczyciele min (10)
Gaeta Crotone (M 5558) Gaeta
Termoli
Alghero
Numana
Crotone
Viareggio
Chioggia
Rimini
M 5554
M 5555
M 5556
M 5557
M 5558
M 5559
M 5560
M 5561
1992
1992
1992
1993
1994
1994
1995
1996
Intermarine, Sarzana 670 53
Lerici Vieste (M 5553) Milazzo
Vieste
M 5552
M 5553
1985 Intermarine, Sarzana 503 50
Okręty zaopatrzeniowe (3)
Etna(inne języki) Etna (A 5326) Etna(inne języki) A 5326 1998 Fincantieri, Sestri Levante 13 400 146
Stromboli(inne języki) Stromboli (A 5327) Stromboli
Vesuvio
A 5327
A 5329
1975
1978
Fincantieri, Sestri Levante
Fincantieri La Spezia
9100 129
Vulcano(inne języki) Etna (A 5335) Vulcano(inne języki) A 5335 2021 Fincantieri - Riva Trigoso, Castellammare di Stabia 27 200 193

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. About the Italian Navy. www.marina.difesa.it. [dostęp 2025-04-04]. (ang.).
  2. Jak zatonął pancernik Roma. worldofwarships.eu. [dostęp 2025-04-04]. (pol.).
  3. X. Flottille MAS. worldofwarships.eu. [dostęp 2025-04-04]. (pol.).
  4. Włoski okręt logistyczny Vulcano przekazany flocie. zbiam.pl. [dostęp 2025-04-04]. (pol.).
  5. (IT) European Patrol Corvette (EPC). www.pesco.europa.eu. [dostęp 2025-04-04]. (ang.).
  6. Włochy budują siłę swojej floty. worldofwarships.eu. [dostęp 2025-04-04]. (pol.).
  7. Fincantieri zakontraktowała okręty podwodne dla Marina Militare. zbiam.pl. [dostęp 2025-04-04]. (pol.).