Niżni Kieżmarski Przechód
 Niżni Kieżmarski Przechód wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
 49°11′55,4″N 20°13′22,1″E/49,198722 20,222806
| |
Niżni Kieżmarski Przechód[1], w części literatury tatrzańskiej Niżni Kiezmarski Przechód[2] (słow. Nižná Kežmarská priehyba) – przełęcz w dolnym fragmencie południowo-wschodniej grani Kieżmarskiego Szczytu opadającej na Huncowską Przełęcz. Na północnym zachodzie graniczy z Kieżmarską Czubą, natomiast na południowym wschodzie z Małą Kieżmarską Czubką. Siodło znajduje się w pobliżu tego ostatniego wzniesienia[2].
Północno-wschodnie stoki opadają z Niżniego Kieżmarskiego Przechodu do Świstówki Huncowskiej (górnego piętra Doliny Huncowskiej), południowo-zachodnie – do Lejkowego Kotła w Dolinie Łomnickiej[3]. Zbocze spadające z przełęczy na północny wschód w górnej części ma charakter piarżysty, niżej przekształca się w mały skalisty żleb z kilkoma progami. Kończy się on w piarżyskach ponad Świstówką Huncowską, nieopodal linii spadku Huncowskiej Przełęczy. Na stronę Doliny Łomnickiej opada z siodła długi żleb o krętym przebiegu, także podcięty programi[2].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą z Huncowskiej Przełęczy[2].
Pierwsze wejścia na przełęcz miały miejsce przy okazji pierwszych wizyt na Kieżmarskim Szczycie[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 411. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 116–117. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124–125. ISBN 83-909352-2-8.