Huncowski Szczyt
 Od lewej: Huncowski Szczyt i Kieżmarski Szczyt, między nimi Świstówka Huncowska | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
2352 m n.p.m. |
| Pierwsze wejście |
ok. 1895 |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°11′52,6″N 20°13′34,1″E/49,197944 20,226139
| |
Huncowski Szczyt (słow. Huncovský štít, niem. Hunsdorfer Spitze, węg. Hunfalvi-csúcs[1]) – szczyt o wysokości 2352[2][3] lub 2351[4][5] m n.p.m. w krótkiej południowo-wschodniej grani odchodzącej od Kieżmarskiego Szczytu (Kežmarský štít). Jest najdalej na wschód wysuniętym wysokim szczytem tatrzańskim. Od Małej Kieżmarskiej Czubki – najbliższego wzniesienia w masywie Kieżmarskiego Szczytu – oddziela go Huncowska Przełęcz (Huncovské sedlo)[4].
Huncowski Szczyt ma dwa prawie jednakowej wysokości wierzchołki, rozdzielone przez Huncowską Szczerbinę (Huncovská štrbina). Nieco wyższy jest wierzchołek północno-zachodni, natomiast szersze widoki rozpościerają się z południowo-wschodniego. Masyw wznosi się ponad Doliną Łomnicką na południowym zachodzie i Świstówką Huncowską – górnym piętrem Doliny Huncowskiej – na północnym wschodzie[2]. Szeroki trójkątny stok opadający na południowy wschód ma charakter piarżysty i jest nazywany Jaszczerzycą[5]. Zbocza te są pokryte gołoborzem powstałym w wyniku przyspieszonego wietrzenia skał w pobliżu lodowca (tzw. wietrzenie peryglacjalne)[6]. Prowadzi przez nie czerwony szlak na Rakuski Przechód. Przedłużeniem Jaszczerzycy jest rozległa Huncowska Ubocz[2]. Porasta ją las z naturalną górną granicą i interesującymi dla badaczy drzewostanami modrzewiowymi (1550–1630 m)[6].
Stok opadający w stronę Świstówki Huncowskiej jest szeroki i trawiasto-piarżysto-skalisty. Wyróżnia się w nim wyraźny żleb, zanikający w pobliżu północno-zachodniego wierzchołka masywu. W kierunku wschodnio-północno-wschodnim z wierzchołka południowo-wschodniego opada grań stanowiąca orograficznie prawe ograniczenie Świstówki Huncowskiej. Na południe od niej znajduje się wybitny żleb, z drugiej strony otoczony wschodnią grzędą masywu wyodrębniającą się na północnym skraju Jaszczerzycy. To zbocze na południowym zachodzie ogranicza z kolei długa piarżysta grzęda opadająca w stronę Łomnickiego Stawu, łącząca się ze wschodnią w kulminacji nazywanej Jaszczerzycką Kopą. Na stronę Doliny Łomnickiej opadają natomiast z Huncowskiego Szczytu ściana południowa skierowana w stronę Lejkowego Kotła oraz niższa ściana południowo-zachodnia kończąca się w środkowych fragmentach żlebu spadającego z Huncowskiej Przełęczy. W lewej części ściany południowej wyodrębnia się wybitny filar, w dolnej części którego tkwi Huncowska Baszta[4].
Na szczyt można wejść tylko z uprawnionym przewodnikiem. Najdogodniejsze drogi prowadzą na niego granią od Huncowskiej Przełęczy oraz południowo-wschodnią grzędą od Łomnickiego Stawu. Najciekawszy dla taterników jest lewy filar południowej ściany[4].
Pierwsze odnotowane wejścia:
- latem – Ferenc Dénes, ok. 1895 r.,
- zimą – Günter Oskar Dyhrenfurth, Alfred Martin, 8 marca 1906 r.[4]
Widoki ze szczytu są stosunkowo ograniczone, ale ciekawie wyglądają stąd urwiska w masywach Kieżmarskiego Szczytu i Łomnicy[4].
Nazwa Huncowskiego Szczytu pochodzi od wsi Huncowce, wcześniej stosowano ją w odniesieniu do Kieżmarskiego Szczytu. Na panoramie Georga Buchholtza juniora (1717–19) masyw Kieżmarskiego Szczytu był podpisany jako Hunnisvillense Cacumen. Później w druku pojawiały się warianty Hundsdorffer Spitzen (Johann Heinrich Zedler, 1733) i Hundsdorfer Spitze (Ludwik Zejszner i Ludwik Pietrusiński przed 1850)[6].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]
– znakowana czerwono Magistrala Tatrzańska z Doliny Łomnickiej przez Huncowską Ubocz na Rakuski Przechód, z przełęczy w dół nad Zielony Staw Kieżmarski.
- Czas przejścia od Schroniska Łomnickiego na Rakuski Przechód: 1:20 h w obie strony
- Czas przejścia z przełęczy do schroniska nad Zielonym Stawem: 45 min, ↑ 1:35 h[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ a b c Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124–125. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Vysoké Tatry 1:25 000, podrobná turistická mapa. 6. vydanie. Harmanec: VKÚ, 2008. ISBN 978-80-8042-552-4.
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 119–127. ISBN 83-217-2203-2.
- ↑ a b Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 411. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c Józef Nyka: Tatry słowackie. Przewodnik. Wyd. VI. Latchorzew: Trawers, 2008, s. 139–140, 382. ISBN 978-83-60078-05-1.
- ↑ Tomasz Nodzyński, Marta Cobel-Tokarska: Tatry Wysokie i Bielskie: polskie i słowackie. Warszawa: ExpressMap, 2007. ISBN 978-83-60120-88-0.