Ofiary biesiadne
Ofiary biesiadne (hebr. זֶבַח שְׁלָמִים) – jeden z rodzajów ofiar jakie występują w Biblii – w trzecim oraz siódmym rozdziale Księgi Kapłańskiej. Jest to jeden z typów ofiary ze zwierząt lub ofiary pokarmowej. Oznacza ona zgodę i przyjaźń między ludźmi a Bogiem[1].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
W hebrajskim rytuał ten występuje pod nazwą korban szelamim lub zevah szelamim[2]. Według tłumaczenia zaczerpniętego z Wulgaty ofiarę biesiadną nazwano pacifica i stąd przykładowo w języku angielskim nazywa się ją peace offering[3]. Wedle tłumaczenia Jakuba Wujka z XVI wieku na język polski określa się ją mianem „ofiary zapokojnej", a innym z określeń jest ofiara pojednania[1].
Opis rytuału[edytuj | edytuj kod]
Można ją było złożyć z cielców, owiec lub kóz. Zwierzęta zabijano przed Namiotem Spotkania, a synowie Aarona kropili krwią ołtarz, zaś tłuszcz okrywający wnętrzności oraz nerki zwierzęcia były spalane[3]. W Księdze Kapłańskiej widnieje surowy nakaz by tłuszczu ani krwi nie jedli ludzie, lecz by był poświęcony jedynie Bogu[4]. Ofiara biesiadna mogła być składana nie tylko ze zwierząt, ale także przaśnych podpłomyków oraz placków rozczynionych oliwą, jeżeli była składana w formie ofiary dziękczynnej. Mięso ofiary dziękczynno-biesiadnej musiało zostać zjedzone tego samego dnia i nie można było zostawiać nic do rana. Jeżeli jakaś część została na trzeci dzień, wówczas miała ona nie być uznana przez Boga, a spożywający ją stawał się nieczysty i winny. Istotną sprawą u Żydów była kwestia czystości, dlatego przedawniona mięsna ofiara biesiadna musiała być spalona w ogniu. Karą wykluczenia mieli zostać dotknięci ci, którzy jedli mięso jako nieczyści na przykład z powodu zetknięcia się z nieczystością innego człowieka, zwierzęcia albo robactwa[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, str. 108, przypis tłumacza księdza Jerzego Wirszyłło, Poznań-Warszawa 1990.
- ↑ H8002 - šelem - Strong's Hebrew Lexicon (kjv) [online], Blue Letter Bible [dostęp 2022-07-21] (ang.).
- ↑ a b The Oxford Dictionary of the Jewish Religion, Adele Berlin, Maxine Grossman, 2011, str. 556.
- ↑ Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Kpł 3, str. 108, Poznań-Warszawa 1990.
- ↑ Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu, Kpł 7, str. 112, Poznań-Warszawa 1990.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu. Poznań-Warszawa: Pallotinum, 1990, seria: Biblia Tysiąclecia - wydanie trzecie, poprawione.
- M. M. Kalisch, A Historical and Critical Commentary on the Old Testament, Book of Leviticus, Londyn, 1867.
- The Oxford Dictionary of the Jewish Religion, Adele Berlin, Maxine Grossman, 2011.