Olgierd Darżynkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Olgierd Darżynkiewicz
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1923
Dojlidy

Data i miejsce śmierci

28 lutego 2000
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1990

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL

Stanowiska

dyrektor Biura Ochrony Rządu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” Odznaka Zasłużony Mistrz Sportu
Grób gen. bryg. Olgierda Darżynkiewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Olgierd Piotr Darżynkiewicz (ur. 8 marca 1923 w Dojlidach, zm. 28 lutego 2000 w Warszawie) – generał brygady Milicji Obywatelskiej, dyplomata, tłumacz, olimpijczyk z Helsinek w 1952. W latach 1983–1989 dyrektor Biura Ochrony Rządu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Kazimiery. Po ataku ZSRR na Polskę został deportowany na Syberię.

Kariera wojskowa[edytuj | edytuj kod]

Od maja 1943 żołnierz 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki[1]. Uczestnik walk pod Lenino, następnie przeszedł cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego. Po wojnie, w latach 1945–1947 brał udział w zwalczaniu podziemia zbrojnego i jednostek UPA. Od lutego do września 1946 odbył kurs oficerów informacji[1]. Wieloletni oficer Zarządu II SG WP. W sierpniu 1975 ukończył wyższy dwumiesięczny kurs przy Akademii Dyplomatycznej w ZSRR. Od grudnia 1981 do stycznia 1983 zastępca dyrektora, a w okresie od 14 stycznia 1983 do 1 lipca 1989 dyrektor Biura Ochrony Rządu. W październiku 1984 na mocy uchwały Rady Państwa PRL awansowany do stopnia generała brygady Milicji Obywatelskiej. Akt nominacyjny wręczył mu w Belwederze 10 października 1984 przewodniczący Rady Państwa PRL prof. Henryk Jabłoński.

Od września 1989 do marca 1990 pracował w Konsulacie Generalnym PRL w Mińsku. W kwietniu 1990 przeszedł w stan spoczynku.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera EII-14-6)[2].

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W latach 1950–1968 zawodnik Legii Warszawa. W tym czasie czterokrotnie był mistrzem Polski (1952, 1957–1959) w strzelaniu do rzutków trap. Reprezentował Polskę podczas igrzysk olimpijskich w Helsinkach w 1952 zajmując 20. miejsce[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, miał dwoje dzieci.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dane z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-11-07].
  2. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  3. Biogram na stronie PKOl. [dostęp 2018-11-07].
  4. W uznaniu zasług /w/ Życie Partii, nr 22, 2 listopada 1988, s. 18
  5. M.P. z 1999 r. nr 27, poz. 417

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]