Pazurogon księżycowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Onychogalea lunata)
Pazurogon księżycowy
Onychogalea lunata
(Gould, 1840)[1]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

ssaki niższe

Nadrząd

torbacze

Rząd

dwuprzodozębowce

Rodzina

kangurowate

Podrodzina

kangury

Rodzaj

pazurogon

Gatunek

pazurogon księżycowy

Synonimy
  • Macropus lunata Gould, 1840[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Pazurogon księżycowy[3] (Onychogalea lunata) – wymarły gatunek ssaka z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).

Taksonomia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1840 roku angielski przyrodnik John Gould nadając mu nazwę Macropus lunata[1]. Miejsce typowe to zachodnie wybrzeże Australii[1][4][5]. Holotyp to skóra i uszkodzona czaszka bez żuchwy samca (sygnatura BMNH 41.1131) z kolekcji Muzeum Historii Naturalnej w Londynie[6][7].

Nie wyróżniano podgatunków[8].

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Onychogalea: gr. ονυξ onux, ονυχος onukhos „pazur”; γαλεή galeē lub γαλή galē „łasica”[9].
  • lunata: łac. lunatus „w kształcie półksiężyca, sierpowaty, półksiężycowy”, od luna „księżyc”[10].

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Pazurogon księżycowy występował w czasach współczesnych w dużej części śródlądowej południowej Australii rozciągając swój zasięg na zachodnie wybrzeże, w tym daleko na zachód na Wiktorię i Nową Południową Walię, większość Australii Południowej, południowego Terytorium Północnego i południową część Australii Zachodniej[8].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała (bez ogona) 37–51 cm, długość ogona 15–33,2 cm; masa ciała około 3,5 kg[11].

Status[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten można z dużym prawdopodobieństwem uznać za gatunek wymarły (tak klasyfikuje go IUCN[2]). Według ustnych opowieści Aborygenów sugerują, że prawdopodobnie dotrwał do lat 50. XX wieku. Pewne wątpliwe dowody wskazują, że pazurogony sierpowate mogły żyć jeszcze na początku lat 60.[2] Nie jest zupełnie jasne, dlaczego ten gatunek wyginął, gdyż wcześniej zamieszkiwał dosyć znaczny obszar pomiędzy Darling Range na południowym zachodzie a Alice Springs w środkowej Australii. Przypuszcza się, że wpłynęło na to wiele czynników. Należą do nich przede wszystkim przywleczone przez osadników koty i lisy, zmiana naturalnych środowisk życia tego gatunku w pola uprawne i pastwiska, a także bezpośrednie prześladowania ze strony farmerów i polowania dla mięsa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d J. Gould. [Bez tytułu]. „The Athenaeum”. 670, s. 685, 1840. (ang.). 
  2. a b c A.A. Burbidge & J. Woinarski, Onychogalea lunata, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-1 [dostęp 2021-06-20] (ang.).
  3. Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 17. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  4. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Onychogalea lunata. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-06-20].
  5. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Onychogalea lunata (Gould, 1840). [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-13]. (ang.).
  6. D. Julien-Laferrière. Catalogue des types de marsupiaux (Marsupialia) du Muséum National d’Histoire Naturelle, Paris. „Mammalia”. 58 (1), s. 28, 1994. DOI: 10.1515/mamm.1994.58.1.1. (fr.). 
  7. Species Onychogalea lunata (Gould, 1841) (extinct). [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Australian Biological Resources Study. [dostęp 2023-08-13]. (ang.).
  8. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 100. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  9. T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Washington: Government Printing Office, 1904, s. 476, seria: North American Fauna. (ang.).
  10. lunata, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2023-08-13] (ang.).
  11. K. Helgen & E. Veatch: Extinct Marsupials and Monotremes. W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 30. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).