Przejdź do zawartości

Ordynacja Ostrogska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herb Ostrogski

Ordynacja Ostrogskaordynacja rodowa w Rzeczypospolitej Obojga Narodów założona w 1609 roku przez Janusza Ostrogskiego. Rozwiązana decyzją Sejmu w 1766 roku.

Ordynacja Ostrogska została założona na początku XVII wieku dla uświetnienia potęgi rodu książąt Ostrogskich. W chwili powstania była największym tego typu majątkiem w Rzeczypospolitej. W jej skład wchodziły 24 miasta i 592 wsie.

Po śmierci fundatora w 1620 roku fideikomis przeszedł na spokrewnionych z nim książąt Ostrogskich-Zasławskich, a następnie Lubomirskich i Sanguszków.

Przejęcie latyfundium przez ród Sanguszków stało się powodem ich długoletniego sporu z rodem Lubomirskich.

W 1753 r. Janusz Aleksander Sanguszko za namową książąt Czartoryskich zawarł ugodę kolbuszowską. Na jej mocy Ordynacja Ostrogska została rozwiązana, a jej majątek uległ parcelacji pomiędzy największe rodziny magnackie Korony Królestwa Polskiego: Potockich, Lubomirskich, Jabłonowskich, Małachowskich, Czackich, Sapiehów, Szydłowskich i Czartoryskich.

Podział ordynacji posłużył później Familii do werbowania stronników na rzecz reform ustrojowych Rzeczypospolitej oraz przyniósł wzrost znaczenia książąt Lubomirskich. Z drugiej strony przyczynił się do głośnego XVIII-wiecznego skandalu politycznego, o którym wspominał Jędrzej Kitowicz w Opisie obyczajów za panowania Augusta III.

Kasatę ordynacji zatwierdził Sejm z 1766 r.

Ordynaci

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]