Ortographia polska
Ortographia polska (lub Ortografija polska) – prozatorski traktat filologiczny Jana Kochanowskiego, opublikowany po raz pierwszy w 1592 (a więc już po śmierci autora) we Lwowie, jako część podręcznika do gramatyki Methodicae grammaticae libri quatuor Jana Ursinusa[1]. Kolejne, pełniejsze, wydanie utworu ukazało się dwa lata później w Krakowie w zbiorze Nowy karakter polski z podobnymi traktatami innych autorów[2].
Powstanie utworu inspirowane było prawdopodobnie dyskusjami na temat pisowni w języku polskim, które odbywały się na dworze króla Zygmunta Augusta[3].
Ortographię polską chwalili m.in. Szymon Szymonowic i Jan Zamoyski[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piśmiennictwo staropolskie: hasła osobowe A-M 1964 ↓, s. 341.
- ↑ Pelc 2001 ↓, s. 137.
- ↑ a b Pelc 2001 ↓, s. 556.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Pelc: Kochanowski. Szczyt renesansu w literaturze polskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13133-0.
- Piśmiennictwo staropolskie: hasła osobowe A-M. oprac. zespół pod kierunkiem Romana Pollaka. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1964.