Ostre infekcyjne zapalenie tarczycy
Ostre infekcyjne zapalenie tarczycy (ang. acute infectious thyroiditis) – ostra choroba zapalna gruczołu tarczowego o bakteryjnej etiologii[1]. Najczęstszymi patogenami powodującymi zapalenie tarczycy są Streptococcus pyogenes, Streptococcus pneumoniae, Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa, Salmonella typhi i beztlenowce jamy ustnej.
Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Ostre infekcyjne zapalenie tarczycy występuje stosunkowo rzadko, zazwyczaj u dzieci i młodych dorosłych[1].
Objawy i przebieg[edytuj | edytuj kod]
Choroba objawia się silnym bólem w przedniej części szyi, dysfagią, gorączką. Skóra nad tarczycą jest ucieplona i zaczerwieniona. Stwierdza się miejscową limfadenopatię.
Wyniki badań dodatkowych[edytuj | edytuj kod]
Podwyższone są parametry stanu zapalnego; OB, CRP, występuje leukocytoza. Poziom hormonów tarczycy jest prawidłowy.
Rozpoznanie[edytuj | edytuj kod]
Rozpoznanie różnicowe[edytuj | edytuj kod]
Leczenie[edytuj | edytuj kod]
Postępowaniem z wyboru jest biopsja aspiracyjna cienkoigłowa tarczycy i posiew materiału. Do czasu uzyskania wyniku posiewu wdraża się antybiotykoterapię obejmująca możliwie najszersze spektrum patogenów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Lewiński: Ostre zapalenia tarczycy. W: Interna Szczeklika 2019. Piotr Gajewski (red). Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 1354. ISBN 978-83-7430-591-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Endokrynologia w codziennej praktyce lekarskiej, Anhelli Syrenicz (red.), Elżbieta Andrysiak-Mamos, Szczecin: Wydawnictwo Pomorskiej Akademii Medycznej, 2009, ISBN 978-83-61517-14-6, OCLC 750668137.
