Płaskowyż Polarny
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Płaskowyż Polarny (część zwana Dome C)
Płaskowyż Polarny (ang. Antarctic Plateau) – lodowy płaskowyż na Antarktydzie obejmujący swoim zasięgiem obszar wokół bieguna południowego o promieniu kilkuset kilometrów. Wznosi się średnio na wysokość 2500-3000 m n.p.m.
Płaskowyż został odkryty w czasie wyprawy Ernesta Shackletona w 1908, który dotarł do niego wspinając się po Lodowcu Beardmore’a. Lodowiec ten jest jednym z wielu spływających z płaskowyżu przez doliny w Górach Transantarktycznych, ograniczających Płaskowyż Polarny.
