Płaszcz pocisku
Płaszcz pocisku – wykonana z plastycznego stopu metali zewnętrzna powłoka pocisku[1] okrywająca ołowiany rdzeń.
Dzięki wyższej temperaturze topnienia płaszcz w przeciwieństwie do ołowiu nie nadtapia się w czasie strzału. Zapewnia to lepsze prowadzenie pocisku w gwincie lufy oraz pozwala na nadanie pociskowi większej prędkości[1]. Zapobiega też odkładaniu się warstwy ołowiu w przewodzie lufy.
Materiał[edytuj | edytuj kod]
Głównie używane są mosiądze o różnej zawartości cynku. Najczęściej jest to tombak o składzie 95% Cu i 5% Zn (ang. gilding metal). W celu obniżenia kosztów wykorzystuje się także ciągliwą stal, zazwyczaj platerowaną miedzią, lub jej stopów[1]. Dawniej[potrzebny przypis] używany był również melchior[2], obecnie niestosowany[potrzebny przypis].
Rodzaje pocisków z płaszczem[edytuj | edytuj kod]
- pełnopłaszczowy FMJ (ang. full metal jacket) – pocisk okryty z wyjątkiem dna, płaszcz metalowy wykonywany metodą tłoczenia z blachy
- całopłaszczowy TMJ (ang. total metal jacket) – pocisk okryty łącznie z dnem, płaszcz metalowy wykonywany metodą elektrochemiczną lub analogicznie do FMJ z dodatkowym krążkiem z blachy zakrywającym dno
- półpłaszczowy JSP (ang. jacketed soft-point) – pocisk okryty z wyjątkiem części czołowej (odsłonięty miękki wierzchołek)
- z wgłębieniem wierzchołkowym JHP (ang. jacketed hollow-point) – pocisk z okrytym dnem posiadający wydrążenie w części czołowej (amunicja dum-dum)
 |
 |
 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Ciepliński i Woźniak 1994 ↓, s. 177.
- ↑ melchior, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-03-08].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 177. ISBN 83-86028-01-7.