P36
| |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1950,1953-1956 |
| Układ osi |
2’D2’ (oo OOOO oo) |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
120,4 t |
| Masa służbowa |
133,2 t |
| Długość z tendrem |
29 800 mm |
| Wysokość |
5110 mm |
| Średnica kół napędnych |
1850 mm |
| Średnica kół tocznych |
900 mm (przednie), 1050 (tylne) |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
15 atm |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
243,2 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
132,1 m² |
| Powierzchnia rusztu |
6,8 m² |
| Średnica cylindra |
575 mm |
| Skok tłoka |
800 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
2800−3077 KM |
| Prędkość konstrukcyjna |
125 km/h |
P36 − radziecki parowóz osobowy, produkowany w zakładach W.W. Kujbyszewa w Kołomnie w latach 1950−1956. Był to ostatni typ parowozu produkowany w tych zakładach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prototyp parowozu, oznaczony P36-0001, zbudowano w marcu 1950 roku. Różnił się on od późniejszych seryjnych kształtem obudowy przodu, blach odchylających dym oraz tendrem. Budowę serii P36 rozpoczęto dopiero w 1953 roku. Ogółem wyprodukowano 251 sztuk.
Eksploatacja[edytuj | edytuj kod]
Parowozy te obsługiwały pociągi pospieszne z Moskwy do Leningradu, Brześcia i Mińska. Od 1971 roku ich liczba w europejskich częściach ZSRR zaczęła maleć, bo wiele z nich przeszło do obsługi pociągów pasażerskich na Syberii. Kasacje pierwszych parowozów tej serii zaczęły się w 1982 roku. Ich kotły często ustawiano w fabrykach jako stacjonarne wytwornice pary.
Do dziś zachowało się kilkanaście egzemplarzy, w tym 5 sprawnych.