Pantum
 |
Ten artykuł od 2016-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Pantum (pantun) – powstała w XV w. malajska forma wiersza, zbudowana ze strof czterowersowych, rymowanych (z układem rymów abab lub abba) bądź nierymowanych, w której każdy 2. i 4. wers jednej strofy powtarza się jako wers 1. i 3. strofy następnej. Wiersz kończy się wraz z kolejną zwrotką albo następuje powrót do wersów 1. i 3. pierwszej strofy (jedynych dotąd nieużytych) i umieszczenie ich jako 2. i 4. (lub 4. i 2.) w ostatniej strofie.
Schemat budowy pantum (w nawiasach numery wersów):
_______________ (1)
_______________ (2)
_______________ (3)
_______________ (4)
_______________ (5=2)
_______________ (6)
_______________ (7=4)
_______________ (8)
_______________ (9=6)
_______________ (10)
_______________ (11=8)
_______________ (12)
_______________ (13=10)
_______________ (14)
_______________ (15=12)
_______________ (16)
_______________ (17=14)
_______________ (18=1/3)
_______________ (19=16)
_______________ (20=3/1)
W XIX w. pantum stosowali twórcy francuscy, tacy jak Victor Hugo i Charles Baudelaire. W Polsce przyswoili tę formę poeci okresu Młodej Polski, m.in. Antoni Lange.