Pasikonik zielony
| ||
| Tettigonia viridissima | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
 Pasikonik zielony | ||
Strydulacja pasikonika zielonego | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | stawonogi | |
| Podtyp | bezkręgowce | |
| Gromada | owady | |
| Podgromada | uskrzydlone | |
| Rząd | prostoskrzydłe | |
| Rodzina | pasikonikowate | |
| Rodzaj | Tettigonia | |
| Gatunek | pasikonik zielony | |
| Synonimy | ||
|
Gryllus viridissimus Linnaeus, 1758 | ||
Pasikonik zielony (Tettigonia viridissima) – gatunek owada prostoskrzydłego z rodziny pasikonikowatych (Tettigoniidae). Występuje w Europie, Azji i północnej Afryce. Szczególnie pospolity w Europie środkowej.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Imago o długości ciała do 40 mm i skrzydłach o rozpiętości do 90mm, wystających daleko za odwłok. Dymorfizm płciowy wyraźny, samice są nieco większe od samców i posiadają charakterystyczne pokładełko. Jaja szare, podłużne, długości około centymetra. Larwy bezskrzydłe, podobne do osobników dorosłych. Młodsze stadia zawsze zielone, imago mogą ponadto przybierać barwę żółtą lub żółto-zieloną. Czułki bardzo długie, często dłuższe od reszty ciała. Tylne odnóża skoczne, dobrze umięśnione. Pozostałe odnóża wyposażone w kolce służące do obrony i przytrzymywania ofiary. Żuwaczki ostre i bardzo silne, zdolne do przecięcia ludzkiej skóry.
Biologia[edytuj | edytuj kod]
Pospolicie występuje wśród wysokiej trawy. Drapieżnik, polujący na mniejsze owady i pajęczaki. Okazjonalnie uzupełnia dietę o liście i miękkie części roślin. Dobrze wspina się i skacze. Dorosłe osobniki sprawnie latają. Jaja składane są do ziemi za pomocą pokładełek.
W słoneczne, letnie dni samce przez całe popołudnie i nocą trą pierwszą parą sztywnych skrzydeł, na których znajdują się aparaty strydulacyjne, żeby zwabić do siebie samice.
W Polsce zimują jaja. Larwy wylęgają się wiosną. Osobniki dorosłe występują od lipca do października, owady te nie są przystosowane do hodowli w licznych grupach.
Częsty pasożyt pasikoników – nicień Mermis nigrescens obok owada, w którym się rozwijał i żerował.
.jpg)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Sandner: Owady. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1990. ISBN 83-01-08369-7.
- Ursula Stichmann-Marny, Erich Kretzschmar: Przewodnik: rośliny i zwierzęta. Warszawa: Multico, 2006. ISBN 83-7073-429-4.