Petro Olijnyk (oficer UPA)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Petro Olijnyk (wojskowy))
Petro Olijnyk
Петро Федорович Олійник
Enej, Roman, Serhij
Ilustracja
pułkownik pułkownik
Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1909
Mołodyńcze

Data i miejsce śmierci

17 lutego 1946
Rudniki

Przebieg służby
Lata służby

1927–1929 (WP)
1942–1946 (UPA)

Formacja

Wojsko Polskie
 Ukraińska Powstańcza Armia

Jednostki

UPA-Północ

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Petro Fedorowycz Olijnyk ps. „Enej”, „Roman”, „Serhij” (ur. 9 lipca 1909 w Mołodyńczach, zm. 17 lutego 1946 koło Rudników na Wołyniu) – ukraiński wojskowy, członek OUN, pułkownik UPA, w 1943 roku kierował mordami ludności polskiej na Wołyniu[1].

Odbył służbę zasadniczą w Wojsku Polskim, w czasie studiów na Uniwersytecie Lwowskim wstąpił do Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów. Z zawodu był lekarzem[2].

W 1941 był członkiem grup marszowych, w 1942 był obwodowym przewodniczącym OUN w obwodzie dniepropietrowskim. W 1943 był organizatorem oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii w rejonie Równego i Krzemieńca, oraz dowódcą Okręgu Wojskowego (WO) UPA Bohun. Dowodził pierwszym atakiem UPA na Mizocz. W latach 1944–1945 był przewodniczącym OUN na Wschodnią Ukrainę, w latach 1945–1946 organizacyjnym referentem OUN Zachodniej Ukrainy.

Według wspomnień świadków „Enej” był znany z bezwzględności i okrucieństwa; m.in. własnoręcznie odrąbywał głowy swoim ofiarom[3][4].

Zginął 17 lutego 1946 r. na Wołyniu w walce z NKWD.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Piotr Zając, Prześladowania ludności narodowości polskiej na terenie Wołynia w latach 1939–1945 – ocena karnoprawna zdarzeń w oparciu o ustalenia śledztwa OKŚZpNP w Lublinie, w: Zbrodnie przeszłości. Opracowania i materiały prokuratorów IPN, t. 2: Ludobójstwo, red. Radosław Ignatiew, Antoni Kura, Warszawa 2008.
  2. Ryszard Torzecki, Polacy i Ukraińcy. Sprawa ukraińska w czasie II wojny światowej na terenie II Rzeczypospolitej, Warszawa: PWN, 1993, s. 240, ISBN 83-01-11126-7, OCLC 69487078.
  3. Grzegorz Motyka, Ukraińska partyzantka 1942-1960, Warszawa 2006 Wyd. Instytut Studiów Politycznych PAN, Oficyna Wydawnicza „Rytm”, ISBN 83-88490-58-3 (ISP PAN,) ISBN 83-7399-163-8 (Rytm), ISBN 978-83-88490-58-3, s. 165
  4. Wiktor Poliszczuk, Dowody zbrodni OUN i UPA, t.2, Toronto 2000, ISBN 0-9685668-1-2, s.384

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]