Pięściak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pięściaki
Pięściak

Pięściak, tłuk pięściowy, zwany w dawnej archeologii toporem bądź tłukiem pięściowym[1]narzędzie wykonane techniką rdzeniowania z naturalnych fragmentów krzemieni i innych skał twardych (rzadziej z grubych odłupków) przy zastosowaniu obustronnej obróbki na większej części lub na całym obwodzie[potrzebny przypis]. W ten sposób powstawały narzędzia o migdałowatym[1], sercowatym czy owalnym kształcie, o dopasowanej do dłoni podstawie. Pierwsze pięściaki abwilskie charakteryzowały się przypadkową formą i brakiem wyraźnej krawędzi tnącej[potrzebny przypis].

Pięściaki wykorzystywane były najczęściej do cięcia, niekiedy do skrobania[1]. Rozmiary przeciętnych pięściaków wynoszą zazwyczaj około 12-15 cm[1].

Pięściaki wytwarzali przedstawiciele kultur dolnego paleolitu: abwilskiej (zwana też szeleską) i później aszelskiej[1]. W środkowym paleolicie znane były w kulturze mikockiej i kulturze mustierskiej[potrzebny przypis].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Michel Brézillon, Encyklopedia kultur pradziejowych, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1981, s. 158, ISBN 83-221-0143-0.