Pierre Flotte
Pierre Flotte[1] (także: Flote[2], zm. 11 lipca 1302 koło Kortrijk) – francuski prawnik, kanclerz Francji, za panowania króla Filipa IV Pięknego.
Pochodził z niskiego rodu szlacheckiego z Owerni. Zrobił karierę jako prawnik na dworze królewskim[1], należał do najbliższych dworzan Filipa IV Pięknego (wraz z Guillaume'em de Nogaret, Pierrem de Mornay i Enguerrandem de Marigny), osobiście przez króla mianowanych na najwyższe stanowiska, takie jak kanclerz Francji, który był także strażnikiem królewskiej pieczęci; wszyscy oni odegrali ważną rolę w wojnie z Anglią[3]. Miał wykształcenie prawnicze i pełnił funkcję sędziego parlamentu Tuluzy. Członek rady królewskiej, za swoje zasługi otrzymał tytuł arystokratyczny i zamek, a jego syn doszedł do znacznego majątku[4].
Odbył misje dyplomatyczne do Anglii, Cesarstwa Niemieckiego, Watykanu i Flandrii[4]. Odegrał ważną rolę w sporze Filipa IV z papieżem Bonifacym VIII w kwestii zwierzchności nad kościołem i możliwości jego opodatkowania[5]. W 1297 został wysłany do Rzymu w poselstwie, któremu przewodniczyli książę Burgundii i hrabia Saint-Pol na kanonizację Ludwika Świętego[1], gdy papież usiłował załagodzić spór[5]. W kolejnej odsłonie sporu, o mianowanie biskupa Pamiers, Bernarda Saisseta, to właśnie Flotte oskarżał biskupa[1]. Podczas pierwszego posiedzenia Stanów Generalnych w 1302, Flotte wygłosił odpowiedź na papieską bullę Ausculta, fili (Słuchaj synu); w swej odpowiedzi twierdził, że król broni kościoła przed niegodnym papieżem, i posunął się do sugestii, by kościół francuski wyszedł spod zwierzchności Watykanu; papież, zaniepokojony zagrożeniem dla jedności kościoła, oskarżył Flotte’a o herezję[6]. Fakt, że Flotte (i inni prawnicy królewscy) przemawiali w imieniu króla, zmuszał papieża do oskarżania ich, zamiast władcy, co dawało Filipowi doskonałą możliwość dokonywania radykalnych posunięć rękami swoich lojalnych i realizujących królewską wolę ministrów[6].
Pierre Flotte poległ w tragicznej dla francuskiej arystokracji bitwie pod Courtrai 11 lipca 1302. Radość Bonifacego ze śmierci człowieka, którego określał jako „pół-ślepego w ciele, a całkiem ślepego w duszy” i którą uznał za dowód boskiej sprawiedliwości, była przedwczesna – miejsce Flotte’a zajął równie doświadczony i równie nieprzychylny papieżowi de Nogaret[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Nouvelle biographie universelle depuis les temps les plus reculés jusqu’a nos jours, avec les renseignements bibliographiques et l’indication des sources a consulter. Jean Chrétien Ferdinand Hoefer (red.). T. 18. Paris: Firmin Didot fréres, 1852, s. 7–8.
- ↑ Bradbury 2007 ↓, s. 244 i nn.
- ↑ Bradbury 2007 ↓, s. 244–245.
- ↑ a b Bradbury 2007 ↓, s. 245.
- ↑ a b Bradbury 2007 ↓, s. 265–267.
- ↑ a b Bradbury 2007 ↓, s. 266.
- ↑ Bradbury 2007 ↓, s. 266–267.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
- Jim Bradbury: The Capetians: Kings of France, 987-1328. London: Hambledon Continuum, 2007. ISBN 978-0-8264-2491-4.