Piotr Riaucour
 Riokur | |
| Rodzina |
Riaucour |
|---|---|
| Data urodzenia |
20 lipca 1694 |
| Data śmierci |
6 stycznia 1768 |
| Ojciec |
Jacques Riaucour |
| Matka |
Franciszka Riaucour |
| Żona |
córka Franciszka Witthofa |
| Dzieci |
Andrzej Riaucour, córka |
| Rodzeństwo | |
Piotr Riaucour (ur. 20 lipca 1694, zm. 6 stycznia 1768) herbu własnego − bankier i kupiec warszawski[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Jacquesa, francuskiego kupca osiadłego w Warszawie przed 1684 rokiem, katolika i Franciszki, starszym bratem Ludwika (biskupa) i ojcem Andrzeja (dyplomaty w służbie saskiej). Interes rodziców przejął w roku 1717. Rozwijał go dzięki przejęciu gdańskich kontrahentów i magnackich klientów swojego teścia, prezydenta Warszawy Franciszka Witthofa. Wielokrotnie podróżował za granicę, m.in. do Drezna i Lipska, potem także do Paryża i Lyonu. Utrzymywał kontakty z intelektualistami, m.in. z Johannem Christophem Gottschedem, słynnym ówcześnie literaturoznawcą i literatem, oraz ze środowiskiem uniwersyteckim w Halle. Riaucour obracał się także w orbicie dworu drezdeńskiego i w kręgach dyplomatów francuskich (współpracował z opatem de Livry, następnie z ambasadorem Antoine’em-Felixem de Montim). Zaangażował się w elekcję Leszczyńskiego w 1733 roku. W 1764 otrzymał indygenat (wspólnie z bratem) na sejmie koronacyjnym Stanisława Augusta Poniatowskiego.
Sprowadzał do Polski towary z Niemiec, Holandii i Francji. Obsługiwał zlecenia rodziny Czartoryskich, Bielińskich, braci Załuskich, hetmana Branickiego, Elżbiety Sieniawskiej[2].
Był właścicielem nieruchomości w Warszawie, m.in. pałacu Pod Czterema Wiatrami przy ul. Długiej[3].
Został pochowany w warszawskiej katedrze św. Jana[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Małgorzata Karpińska, Piotr Riaucour, E. Rostworowski (red.), t. 31, Polski słownik biograficzny [dostęp 2022-10-27] (pol.).
- ↑ Konrad Niemira, Honor bez egzageracji. Magnackie zakupy i świata rzeczy paryskich w XVIII wieku, Warszawa 2022, s. 211-213.
- ↑ Eugeniusz Szulc: Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1989, s. 562. ISBN 83-06-01606-8.