Przejdź do zawartości

Počúvadlianske jazero

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Počúvadlianske jazero
Ilustracja
Państwo

 Słowacja

Kraj

 bańskobystrzycki

Data budowy

1775–1779

Pojemność całkowita

0,7453 mln m³

Wysokość lustra wody

680[1] m n.p.m.

Powierzchnia

0,1173 km²

Głębokość

20,0 m

Funkcja

rekreacja

Położenie na mapie kraju bańskobystrzyckiego
Mapa konturowa kraju bańskobystrzyckiego, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Počúvadlianske jazero”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, blisko centrum po lewej na dole znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Počúvadlianske jazero”
Ziemia48°24′26″N 18°51′16″E/48,407222 18,854444

Počúvadlianske jazero (również Tajch Počúvadlo[1]) – sztuczny zbiornik wodny w Górach Szczawnickich na Słowacji, ok. 5 km na północ od wsi Počúvadlo. Największy z dawnych tajchów (z niem.: der Teich - staw) – sztucznych zbiorników piętrzących wodę do napędzania maszyn i urządzeń górniczych i hutniczych w historycznym bańskoszczawnickim rewirze górniczym.

Zbiornik wybudowano w latach 1775–1779 według projektu Józefa Karola Hella. Wodę piętrzy aż pięć tam. Powierzchnia zbiornika wynosi 11,73 ha, maksymalna głębokość 20,0 m, a objętość zgromadzonej wody 745 300 m³.

Woda do zbiornika spływała pięcioma sztucznymi kanałami o łącznej długości 15,56 km, z których najdłuższy, tzw. Sitniansky jarok, miał długość 4,63 km. Kanały odprowadzające wodę do poszczególnych kół wodnych i innych mechanizmów miały łączną długość 13,77 km. W siedmiu miejscach kanały te prowadzone były podziemnymi sztolniami.

Obecnie zbiornik wykorzystywany jest do celów rekreacyjnych. Istnieje tu kąpielisko, a w jego otoczeniu kemping, szereg pensjonatów i zaplecze gastronomiczne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Tajch Počúvadlo. [w:] Strona internetowa miasta Bańska Szczawnica [on-line]. 2008. [dostęp 2017-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-04)]. (słow.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kelemen Albert a kolektív: Štiavnické vrchy. Turistický sprievodca ČSSR, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1986.